گاز مخصوص

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

فصل دوم

گاز مخصوص

نرمان آزبورن به اوسكورپ رسید. اون روز، خریدارایِ مهمي اونجا بودن. اون‌ها، اول به گلایدرِ جدیدِ آزبورن نگاه کردن. گلایدر به خوبی کار می‌کرد. ولی خریدارها، گلایدر رو نمی‌خواستن. اونا سوالاتی درباره‌ی گاز مخصوص اوسکورپ پرسیدن.

دکتر استورم، بهترین دانشمندِ آزبورن، گفت: “این شما رو خیلی خیلی قوی میکنه. ولی، در عین حال میتونه شما رو خیلی عصبانی و دیوونه هم بکنه.” اون گفت: “ما باید آزمایش‌های بیشتری انجام بدیم.”

خریدارها گفتن: “گاز تا دو هفته باید آماده باشه. ما اون موقع بهش نیاز داریم.”

نرمان و دکتر استورم اون روز عصر، تا دیر وقت، تو اوسکورپ بودن.

“من می‌خوام گاز رو تست کنم. اصولاً باید جواب بده.”

استورم گفت: “نه، آقای آزبورن. گاز هنوز آماده نیست. دو هفته دیگه به من زمان بده.”

آزبورن گفت: “دو هفته، خیلی دیره. وقتی من آماده شدم، شروعش کن.”

آزبورن رفت تو اتاق مخصوص. استورم درها رو پشت سرش بست و گاز رو شروع کرد.

خیلی طول نکشید که همه جای اتاق پر از گاز سبز بود. آزبورن، سعی کرد داد بزنه. استورم گاز رو متوقف کرد. ولی دیگه خیلی دیر شده بود - آزبورن مرده بود.

استورم دويد تو اتاق. يهو، چشم‌های آزبورن باز شد. حالا دیگه اون یه آدم جدید بود. و بدنش خیلی قوی بود. و خیلی عصبانی بود. اون استورم رو گرفت تو دستاش. در عرض چند ثانیه استورم مرده بود.

پیتر یه شب وحشتناک داشت. وقتی بیدار شد، با خودش فکر کرد: “من مُردم؟” به آرومی، شروع به حرکت کرد.

اون گفت: “نه، احساس می‌کنم فوق‌العاده‌ام!” بدنش زیبا و قوی بود. اون، به اون یکی سمت اتاق نگاه کرد. “حالا خیلی بهتر هم می‌تونم ببینم.” اون، یه پیتر پارکر جدید بود.”

اون روز کمی بعد، پیتر تو اتاق ناهار خوریِ مدرسه بود. ام جی با فلش چند میز اونورتر، پشت سر پیتر نشسته بودن.

پیتر با خودش فکر کرد: “دستای من يه حس دیگه‌ای دارن.” اون با دقت بیشتری به دست راستش نگاه کرد. یهو یه ردیف، از تار عنکبوت، از دستش به سمتِ دیگه اتاق پرت شد. تار عنكبوت، به غذایِ میز کناری پرت شد. پیتر غذا رو که به سمت دیگه اتاق پرواز میکرد رو تماشا کرد. غذا، خورد به فلش. اون برگشت و پیتر رو دید. “پارکر!”

پیتر به بیرون از اتاق ناهار‌خوری دوید ولی فلش دنبالش کرد. پیتر برگشت. فلش سعي کرد تا اونو بزنه، ولی پیتر خیلی سریع حرکت کرد. فلش بارها و بارها سعي کرد پیتر رو بزنه. بعد، پیتر فلش رو زد. و به سمت دیگه‌ی اتاق پرت کرد.

پیتر به بیرون از مدرسه دويد. اون رفت تو خیابون، بین دو تا ساختمون بلند. اون می‌خواست بدن جدیدش رو امتحان کنه. اون از دیوار بالا رفت. اون بالاتر و بالاتر رفت. از بالاترین نقطه، به پایین و به جاده با ماشین‌های کوچولوش نگاه کرد. بعد دويد و از روی ساختمان‌ها پرید.

اون داد كشيد: “ووهووو.” اون روی یه ساختمون ایستاد.

با خودش فکر کرد: “حالا، می‌خوام این تارهای عنکبوت رو امتحان کنم.” اون دستاشو جلوی خودش نگه داشت و به ساختمون روبرویي نگاه کرد. اول هيچ اتفاقی نیفتاد. بعد، تارهایی از تار محكم و سفت عنکبوت از دستاش به بیرون پرت شد.

اون تار رو گرفت و پرید. “ووهووو! حالا میتونم پرواز کنم!”

پیتر اون شب دیر به خونه اومد. اون از خونه‌ی ام جي صدای داد و فریاد شنید. رفت تو باغچه. درِ پشتی خونه‌ي ام جی باز شد. ام جی رفت تو باغشون و پیتر رو دید.

اون پرسید: “شنیدی”

“نه، – اِاِاِ – خوب، من یه چیزایی شنیدم.”

“تو همیشه میتونی صدای ما رو بشنوی، درسته؟” بعد لبخند زد. “خوب پس، مدرسه به زودی تموم میشه. براي بعدش چه برنامه‌ای داری؟”

“می‌خوام تو مانتاهان زندگی کنم. می‌خوام عکاس بشم. تو چی؟”

“آره، منم می‌خوام تو شهر زندگی کنم. من یه شغل تو خيابون برودوِي می‌خوام.”

اون گفت: “تو تموم تئاترهای مدرسه، عالی بودی. وقتی نقش سیندرلا رو بازی کردی، من گریه کردم .”

“پیتر! اون موقع شش سالمون بود!”

یه ماشین، جلوی خونه‌ي ام جی اینا ایستاد. نو و با حال بود و ماشین فلش بود. ام جي، قیافه‌ي خوشحالِ دختری رو که به مهمونی میره رو گرفت و دويد تو ماشین.