سرفصل های مهم
مهاجمان
توضیح مختصر
حمله به بریتانیا.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح خیلی سخت
دانلود اپلیکیشن «زیبوک»
فایل صوتی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمهی فصل
فصل ۱ مهاجمان
سال ۱۰۶۶ بود و ادوارد، پادشاه انگلستان، مرده بود. او فرزندی نداشت. مهمترین افراد کشور برای انتخاب پادشاه جدید گرد هم آمدند. آنها هارولد را انتخاب کردند. هارولد از خویشاوندان خونی پادشاه ادوارد نبود، بلکه برادر ملکه بود. او مردی محبوب برای این کار بود.
اما مردان قدرتمند دیگر نیز میخواستند پادشاه شوند. یکی از آنها هارولد هاردرادا، پادشاه نروژ بود و چند ماه پس از مرگ پادشاه ادواردز ارتش او به شمال انگلستان حمله کرد. هارولد، پادشاه انگلستان به شمال رفت، مهاجمان را شکست داد و هارولد، پادشاه نروژ را کشت. اما سه روز بعد، خبرهای بدتری از راه رسید.
ویلیام نرماندی (در شمال فرانسه) با ارتشش در سواحل جنوبی انگلستان بود. میگفت: “پادشاه ادوارد قبل از مرگش، من را به عنوان پادشاه بعدی انتخاب کرده بود.” شاید این درست بود. مادر ادوارد نورمن بود و ادوارد در کودکی در نرماندی زندگی کرده بود. او نورمنها را به مردم انگلستان ترجیح میداد. بنابراین هارولد با شتاب با ارتشش به جنوب رفت. ویلیام در هاستینگز منتظر او بود. در پایان نبرد، هارولد مرد و ویلیام نرماندی، ویلیام فاتح، پادشاه انگلستان شد.
بریتانیای رومی
نورمنها اولین افرادی نبودند که به بریتانیا حمله کردند. در سال ۵۵ قبل از میلاد، کومان ژولیوس سزار بزرگ، ارتشش را از طریق دریا از فرانسه آورد. به مدت چهارصد سال، انگلستان بخشی از امپراتوری کومان بود. هنگامی که کومنها برای اولین بار رسیدند، گروههای مختلفی از مردم وجود داشت. هر گروه پادشاه خود را داشت. آنها خود را “بریتانیایی” نمیدانستند، اما کومانها مردم همه این گروهها را “بریتانیایی” نامیدند.
بودیکا
رومیها بارها تلاش کردند تا مناطق بریتانیا را که ما حالا آن را ولز و اسکاتلند مینامیم، فتح کنند. اما آنها هرگز کنترل خود را در آنجا حفظ نکردند. کنترل مردم محلی در دیگر نقاط بریتانیا، بسیار آسانتر بود. اما بودیکا متفاوت بود.
شوهرش در شرق انگلستان پادشاه محلی بود. هنگامی که او در سال ۶۰ میلادی درگذشت، رومیها سعی کردند تمام پول او را بگیرند. سربازان رومی به بودیکا و دخترانش حمله کردند. بودیکا عصبانی شد.
به زودی او یک ارتش انگلیسی پشت سر خود داشت. آنها به کلچستر، لندن و سنت آلبانز - سه شهر مهم آن زمان در بریتانیا - حمله کردند و آنها را به طور کامل ویران کردند. اما در نهایت، رومیها او را شکست دادند. روایتی وجود دارد که جسد او در زیر معروفترین ایستگاه راه آهن لندن قرار دارد. کینگز کراس.
در بسیاری از نقاط سراسر کشور هنوز میتوانید جادههای مستقیم، دیوارهای محکم و خانههای زیبا را که رومیها ساختهاند ببینید. در شهرهای جدید رومی، انگلیسیها شروع به زندگی مانند رومیها کردند. آنها لباس رومی میپوشیدند و به تئاتر و حمام میرفتند. اکثر مردم شهر میتوانستند به زبان لاتین صحبت کنند. بسیاری میتوانستند آن را بخوانند و بنویسند. در سالهای آخر حکومت روم آنها مسیحی شدند.
انجلها و ساکسونها
اما در سال ۴۰۹ ارتش روم بریتانیا را ترک کرد تا در مناطق دیگر امپراتوری بجنگد. بلافاصله پس از آن، مهاجمان آلمان و دانمارک کنونی، آنجلها و ساکسونها، به بریتانیا آمدند.
ارتشهای آنجل و ساکسون همه چیز را در سر راه خود نابود کردند و شیوه زندگی رومیها از بریتانیا ناپدید شد. بسیاری- انگلیسیها برای فرار از مهاجمان به سمت غرب حرکت کردند. در قرن هفتم، گروههای انگلیسی بر اسکاتلند، ولز و کورنوال کنونی کنترل داشتند، اما آنجلها و ساکسونها بر بقیه بریتانیا فرمانروایی میکردند. مردم شروع به نامیدن این منطقه به عنوان “سرزمین آنجل” کردند. بعدها نام آن “انگلستان” شد.
وایکینگها
سپس، در پایان قرن ۸، مهاجمان جدیدی به سواحل بریتانیا حمله کردند - وایکینگها از اسکاندیناوی. ابتدا آنها برای سرقت طلا و نقره از صومعهها آمدند. سپس برخی خانههای خود را در بریتانیا ساختند و از دهه ۸۶۰ منطقه وسیعی از شمال و شرق انگلستان را تحت کنترل گرفتند. پادشاهان ساکسون علیه آنها جنگیدند. آلفرد بزرگ وایکینگها را شکست داد و آنها را از بریتانیا دور کرد. اما آنها بازگشتند، و در اوایل قرن یازدهم پادشاه نات، پادشاه وایکینگ انگلستان بود.
نورمنها
بعد نورمنها آمدند. فتح آنها احتمالاً مهمترین در تاریخ بریتانیا بود زیرا آخرین فتح بود.
از سال ۱۰۶۶ و نبرد هاستینگ، افراد زیادی از کشورهای دیگر به بریتانیا نقل مکان کردند. به عنوان مثال، تعداد زیادی از پروتستانهای فرانسوی و هلندی در قرن ۱۷ برای فرار از مشکلات کاتولیکها در سرزمین خود به آنجا آمدند. و در قرن بیستم تعداد زیادی از مردم از هند، کارائیب و دیگر مناطق امپراتوری بریتانیا آمدند. اما هیچ ارتش خارجی از زمان نرمانها بریتانیا را فتح نکرد.
پس از شکست هارولد ویلیام فاتح مجبور شد با دیگر ارتشهای ساکسون در انگلیس بجنگد. اما پس از آن توانست انگلستانِ نورمن جدیدی بسازد. تا سال ۱۰۶۸، او مالک تمام زمین بود. او از دوستان نورمن خود خواست که از عوض او از آن زمین مراقبت کنند. آنها از زمینهای کشاورزی کسب درآمد میکردند و بخشی از آن را به پادشاه پرداخت میکردند. آنها همچنین از این پول برای پرداخت به سربازان نورمن استفاده میکردند. هر یک از اربابان نورمن خانهای با دیوارهای محکم و بلند ساخت و با ارتش خصوصی خود آنجا زندگی کرد. ساکسونها هیچ چیزی نداشتند. آنها متعلق به اربابان نورمن بودند.
بیش از دویست سال زبان دولت و ادبیات، زبان نورمنها، فرانسوی، بود. ساکسونها به صحبت به زبان خود، آنجلو-ساکسون، با چند کلمه اسکاندیناوی ادامه دادند. زبان ساکسونها سرانجام به انگلیسی امروزی تبدیل شد، اما در نتیجه حمله نورمنها، نیمی از کلمات زبان انگلیسی امروز از فرانسه آمده است.
متن انگلیسی فصل
Chapter 1 Invaders
It was 1066, and Edward, King of England, was dead. He had no children. The most important people in the country met to choose a new king. They chose Harold. Harold wasn’t a blood relative of King Edward, but he was the Queens brother. He was a popular man for the job.
But other powerful men wanted to be king too. One of them was the King of Norway, Harold Hardrada, and a few months after King Edwards death his army invaded the north of England. King Harold of England went north, defeated the invaders and killed King Harold of Norway. But three days later, there was more bad news.
William of Normandy (in the north of France) was on the south coast of England with an army. ‘Before King Edward died, he chose me as the next king,’ he said. Perhaps this was true. Edward’s mother was a Norman, and Edward lived in Normandy as a child. He preferred Normans to the people of England. So Harold raced south with his army. William was waiting for him at Hastings. At the end of the battle, Harold was dead and William of Normandy was William the Conqueror, King of England.
Roman Britain
The Normans weren’t the first people who invaded Britain. In 55 BC the great Koman Julius Caesar brought an army across the sea from France. For four hundred years, England was part of the Koman Empire. When the Komans first arrived, there were many different groups of people. Each group had its own king. They didn’t think of themselves as ‘British’, but the Komans called the people from all these groups ‘Britons’.
Boudica
The Romans tried many times to conquer the areas of Britain that we now call Wales and Scotland. But they never kept control there. In the rest of Britain, the local people were much easier to control. But Boudica was different.
Her husband was a local king in the east of England. When he died in 60AD, the Romans tried to take all his money. Roman soldiers attacked Boudica and her daughters. Boudica was angry.
Soon she had an army’ of Britons behind her. They attacked Colchester, London and St Albans - the three most important cities in Britain at that time - and destroyed them completely’. But in the end, the Romans defeated her. There is a story that her body lies under London’s most famous railway’ station. King’s Cross.
In many’ places around the country you can still see the straight roads, strong walls and fine houses that the Romans built. In the new Roman towns, Britons started to live like Romans. They wore Roman clothes and went to the theatre and the baths. Most townspeople could speak Latin. Many could read and write it too. In the later years of Roman rule they became Christian.
The Angles and Saxons
But in 409 the Roman army left Britain to fight in other parts of the Empire. Soon after this, invaders from present-day’ Germany and Denmark, the Angles and Saxons, came to Britain.
The Angle and Saxon armies destroyed everything in their path, and the Roman way of life disappeared from Britain. Many- Britons moved west to escape the invaders. By the 7th century’, groups of Britons were in control of present-day’ Scotland, Wales and Cornwall, but Angles and Saxons ruled the rest of Britain. People started to call this area ‘Angle-land’. Later its name became ‘England’.
The Vikings
Then, at the end of the 8th century, new invaders started attacking the coasts of Britain - Vikings from Scandinavia. At first they came to steal gold and silver from monasteries. Then some made their homes in Britain, and from the 860s they controlled a large area of northern and eastern England. The Saxon kings fought against them. Alfred the Great defeated the Vikings and sent them away from Britain. But they returned, and in the early 11th century there was a Viking king of England, King Cnut.
The Normans
The Normans came next. Their conquest was probably the most important in British history because it was the last.
Since 1066 and the Battle of Hastings, many people have moved to Britain from other countries. For example, a lot of French and Dutch Protestants arrived in the 17th century to escape problems with the Catholics in their homelands. And in the 20th century large numbers of people came from India, the Caribbean and other places that were in the British Empire. But no foreign army has conquered Britain since the Normans.
William the Conqueror had to fight other Saxon armies in England after Harold was defeated. But then he was able to build a new, Norman England. By 1068, he owned all the land. He asked his Norman friends to look after it for him. They made money from the farmland and paid some of it to the king. They also used the money to pay for Norman soldiers. Each Norman lord built a home with strong, high walls and lived there with his private army. The Saxons owned nothing. They belonged to the Norman lords.
For more than two hundred years the language of government and literature was the Normans’ language, French. The Saxons continued to speak their own language, Anglo-Saxon, with some Scandinavian words. The Saxons’ language finally grew into modern English, but as a result of the Norman invasion, half the words in today’s English language come from French.
مشارکت کنندگان در این صفحه
تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.
🖊 شما نیز میتوانید برای مشارکت در ترجمهی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.