سرفصل های مهم
قدرت براي مردم
توضیح مختصر
زندگی بهتر برای مردم عادی در بریتانیا.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح متوسط
دانلود اپلیکیشن «زیبوک»
فایل صوتی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمهی فصل
فصل ۵ قدرت برای مردم
از قرن پانزدهم، مردم عادی همانند اربابان تحت حمایت قانون بودند. اما هیچ کس تصور نمیکرد که کارگران عادی از قدرت واقعی برخوردار باشند. فقط افرادی که پول داشتند میتوانستند به سیاستمداران رای دهند یا عضو پارلمان شوند. مردم فقیر آنچه که به آنها گفته میشد را انجام میدادند.
اما پس از آن، در اواخر قرن ۱۸، بریتانیا شروع به تغییر کرد. مورخان اکنون این تغییرات را “انقلاب” مینامند زیرا بسیار مهم بودند. انواع جدیدی از مشاغل، شهرهای جدید و روشهای جدید سفر به وجود آمد. همچنین برای کارگران عادی بریتانیا قدرتها و حمایتهای جدیدی به وجود آمد.
انقلاب در کشور
تا قرن نوزدهم، اکثر مردم بریتانیا در زمینها کار میکردند. آنها برای غذا گیاه پرورش میدادند و حیوانات مزرعه را نگهداری میکردند. آنها
کره و پنیر تولید میکردند. و در خانههای خود پشم گوسفند را به پارچه تبدیل میکردند. پارچه انگلیسی در همه جای اروپا رواج داشت.
کشاورزان نمیتوانستند همه ساله از همهی زمینهای خود استفاده کنند. پس از چند سال، گیاهان ناسالم میشدند، بنابراین زمین را برای یک سال خالی میگذاشتند. اما در قرن هجدهم، مردم روشهای جدیدی برای پرورش غذا یافتند. کشاورزان هرگز مجبور نبودند زمینی را خالی بگذارند بنابراین توانستند غذای بیشتری تولید کنند.
ایدههای جدید برای مزارع فقط میتوانست در زمینهای وسیع عملی شود و اکثر کشاورزان زمینهای کوچک در مناطق مختلف داشتند. در نیمه دوم قرن هجدهم، دولت موافقت کرد که زمین زیادی به قدرتمندترین زمینداران واگذار کند. بسیاری از کشاورزان فقیرتر چیزی به دست نیاوردند.
انقلاب در شهرها
در قرن ۱۸، همچنین تغییراتی در تجارت تولید پارچه ایجاد شد. دستگاههای جدید به ساخت پارچه با سرعت بسیار بیشتر از قبل کمک کردند. دستگاهها آنقدر بزرگ بودند که نمیشد آنها را در خانه نگه داشت. اولین کارخانههای جهان ساخته شدند.
این کارخانهها بسیاری از کشاورزانی را که زمین خود را به زمینداران بزرگ از دست داده بودند، به کار گرفتند. به زودی شهرهای بزرگ در اطراف این کارخانهها رشد کردند. برای مثال منچستر و لیدز به این ترتیب رشد کردند.
کارخانهها از پشم محلی و همچنین از پنبه آمریکایی پارچه تهیه میکردند. پارچه انگلیسی حتی بیشتر از قبل در اروپا محبوبیت پیدا کرد. وقتی امپراتور فرانسه ناپلئون، دشمن بزرگ بریتانیا، به روسیه حمله کرد، سربازان او کتهایی با پارچهی انگلیسی بر تن داشتند.
کارخانههای انگلیس به زودی در دیگر کشورهای اروپایی و امپراتوری آنها کپی شدند و جهان برای همیشه تغییر کرد. اما این دستگاههای جدید فوقالعاده به مردم عادی انگلیس کمک نکرد.
برونل
بسیاری از جادهها، آبراهها و پلهای جدید در قرن ۱۸ ساخته شدند. سپس، در سال ۱۸۰۴، اولین راهآهن جهان ساخته شد. سازنده بزرگترین راهآهن بریتانیا ایزامبارد کینگتی برونل بود. او بیش از ۱۶۰۰ کیلومتر خط راهآهن ساخت. قطارهایش سریعتر و ایستگاهها و پلهایش زیباتر از بقیه بود. او نه تنها سفر با قطار را تغییر داد، بلکه سفر از طریق اقیانوس اطلس را نیز تغییر داد. او اولین کشتی مسافربری فلزی و کشتی دیگری را ساخت که شش برابر بزرگتر از دیگر کشتیهای آن زمان بود.
بسیاری از صاحبان کارخانهها در اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹ زندگی کارگران خود را به شیوهای مشابه اربابان نورمن ۷۰۰ سال قبل کنترل میکردند. به کارگران پول پرداخت نمیشد، بلکه کارتهایی میگرفتند که فقط در فروشگاه کارخانه پذیرفته میشد. حقوق بزرگسالان برای تغذیهی یک خانواده بسیار کم بود. بنابراین فرزندان آنها نیز در کارخانه کار میکردند، برخی از آنها هجده ساعت در روز، و حادثههای زیادی رخ میداد. صاحبان کارخانه برای کارگران خود خانه میساختند، اما بیشتر این خانهها ارزان و کوچک بودند و آب تمیز نداشتند. بیماری به سرعت در شهرهای جدید پخش شد.
صاحبان کارخانه ثروتمندتر و ثروتمندتر شدند. اما وقتی کارخانهها موفق میشدند کارگران آنها پولی بیشتری دریافت نمیکردند. اگر کارگران اتحادیه صنفی تشکیل میدادند، شغل خود را از دست میدادند. اگر از کار امتناع میکردند، دستمزد نمیگرفتند. و خانوادههای آنها غذایی نداشتند.
قوانین بهتر برای کارگران
کارگران بسیار عصبانی شدند. تظاهرات زیادی شکل گرفت و برخی از مردم خواهان انقلاب خشونت آمیز انگلیس مانند انقلاب ۱۷۸۹ در فرانسه بودند. برای کارگران دشوار بود
که اوضاع را به هر طریق دیگری تغییر دهند. کارگران عادی خانههای خود را نداشتند، بنابراین نمیتوانستند رای دهند. برخی از شهرها، مانند منچستر و بیرمنگام، سیاستمدار نداشتند زیرا بسیار جدید بودند. اما شهرهای قدیمی با جمعیت کم دو سیاستمدار داشتند. خیلی بیانصافی بود.
سیاستمداران خواهان انقلاب نبودند، بنابراین آنها آرام آرام به کارگران کنترل بیشتری بر زندگیشان دادند.
پس از تغییر قانون در سال ۱۸۲۵، سرانجام کارگران توانستند اتحادیههای صنفی تشکیل دهند. در سال ۱۸۳۲، شهرهای جدید سیاستمداران خود را داشتند و مردان بیشتری میتوانستند رای دهند. ساعات کار کودکان نیز در دهه ۱۸۳۰ کنترل شد و دولت روزانه چند ساعت درس رایگان به کودکان ارائه میداد. از سال ۱۸۷۰ همه کودکان باید به مدرسه میرفتند. کودکان کار از کارخانههای انگلیس ناپدید شدند.
رای برای همه
در قرن نوزدهم، به مردان بیشتری حق رای داده شد، اما زنان هنوز هیچ قدرتی نداشتند. سافراگترز گروهی از زنان بودند که میخواستند این وضعیت را تغییر دهند. در اوایل قرن بیستم آنها تظاهرات خشونتآمیزی کردند. آنها در پارلمان بر سر سیاستمداران فریاد زدند. در زندان، از خوردن غذا امتناع کردند. یک زن هنگامی که خود را در یک مسابقه زیر اسب پادشاه انداخت، کشته شد. اما وقتی جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ آغاز شد، این زنان، جنگ با دولت را متوقف كردند. آنها کارهای مردانی که در جنگ بودند را انجام دادند. با پایان جنگ، برخی از زنان بالای سی سال و همه مردان بالای ۲۱ سال میتوانستند رای دهند. سرانجام، در سال ۱۹۲۸، قوانین برای زنان و مردان یکسان شد.
پایان فقر
زندگی کارگران در پایان قرن ۱۹ کمی بهتر از صد سال قبل بود. اما وقتی در سال ۱۸۹۹ به سربازان جدید برای جنگ در آفریقای جنوبی نیاز شد، تعداد زیادی از مردان جوان برای ارتش بسیار ناسالم بودند.
دولت تصمیم گرفت اقدامات بیشتری برای فقرای بریتانیا انجام دهد. در سال ۱۹۰۶، حقوق برای افرادی که نمیتوانستند در اثر بیماری یا کهولت سن کار کنند، معرفی شد. مبلغ کمی بود، اما چیزی بود.
پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵، افراد مسن پول بیشتری از دولت دریافت کردند. همچنین برای خانوادههای دارای فرزند و افرادی که نمیتوانستند کار پیدا کنند هم پول بود. مدارس، بیمارستانها، پزشکان و دندانپزشکان رایگان بودند - و هنوز هم هستند. بریتانیا اولین کشوری بود که از مردم خود به این شکل محافظت کرد. البته مالیات دهندگان باید هزینه آن را بپردازند. اما مردم از فقر وحشتناک و زندگی ناسالم قرون اولیه در امان هستند.
متن انگلیسی فصل
Chapter 5 Power to the People
From the 15th century, ordinary people had the same protection under the law as lords. But nobody imagined that ordinary workers had any real power. Only people with money could vote for politicians or join Parliament. Poor people did what they were told.
But then, in the late 18th century, Britain began to change. Historians now call the changes ‘revolutions’ because they were so important. There were new types of job, new towns and new ways to travel. And there were also new powers and protections for the ordinary workers of Britain.
Revolution in the country
Until the 19th century, most people in Britain worked on the land. They grew plants for food and kept farm animals. They
produced butter and cheese. And in their homes they turned sheep’s wool into cloth. English cloth was popular everywhere in Europe.
Fanners couldn’t use all their fields every year. After a few years, the plants became unhealthy, so they left the field empty for a year. But in the 18th century, people found new ways to grow food. Farmers never had to leave a field empty, so they could produce more food.
The new ideas for farms could only work on large areas of land, and most farmers had small areas in different fields. In the second half of the 18th century, the government agreed to give a lot of land to the most powerful landowners. Many poorer farmers were left with nothing.
Revolution in towns
Also in the 18th century, there were changes in the cloth-making business. New machines helped to make cloth much faster than before. The machines were too big to keep at home. The world’s first factories were built.
These factories employed many of the farmers who lost their land to the big landowners. Soon large towns grew around the factories. Manchester and Leeds, for example, grew in this way.
The factories made cloth from local wool, and also from American cotton. British cloth became even more popular in Europe than before. When the French Emperor Napoleon, Britain’s great enemy, invaded Russia, his soldiers were wearing coats of British cloth.
British factories were soon copied in other European countries and their empires, and the world changed forever. But these wonderful new machines didn’t help the ordinary people of Britain.
Brunel
Many new roads, waterways and bridges were made in the 18th century. Then, in 1804, the world’s first railway was built. Britain’s greatest railway builder was Isambard Kingdom Brunel. He built more than 1,600 kilometres of railway line. His trains were faster, and his stations and bridges were more beautiful, than any others. He changed not only train travel, but also travel across the Atlantic Ocean. He built the first metal passenger ship, and another ship that was six times bigger than any other ship at that time.
Many factory owners in the late 18th and early 19th century controlled their workers’ lives in a similar way to the Norman lords 700 years earlier. Workers weren’t paid with money, but with cards that were only accepted in the factory shop. Adults were paid too little to feed a family. So their children worked in the factory too, some for eighteen hours a day, and there were a lot of accidents. The factory owners built houses for their workers, but most of these were cheap and small, with no clean water. Illness travelled quickly through the new towns.
The factory owners grew richer and richer. But their workers got no more money when the factory was successful. If workers started a trade union, they lost their jobs. If they refused to work, they weren’t paid. Then their families had no food.
Better laws for workers
Workers became very angry. There were a lot of demonstrations, and some people wanted a violent British revolution like the revolution of 1789 in France. It was difficult for workers to
change things in any other way. Ordinary workers didn’t own their own houses, so they couldn’t vote. Some cities, like Manchester and Birmingham, had no politicians because they were too new. But old towns with small populations had two politicians. It was very unfair.
Politicians didn’t want a revolution, so they slowly gave workers more control over their lives. After a change in the law in 1825, workers could finally form trade unions. In 1832, the new cities got their own politicians and more men could vote. Children’s hours of work were also controlled in the 1830s, and the Government offered children a few hours a day of free school lessons. From 1870, all children had to go to school. Child workers disappeared from British factories.
Votes for all
In the 19th century, more and more men were given the vote, but women still had no power. The Suffragettes were a group of women who wanted to change this. In the early 20th century they went on violent demonstrations. They shouted at politicians in Parliament. In prison, they refused to eat. One woman was killed when she threw herself under the King’s horse during a race. But when the First World War started in 1914, these women stopped fighting the Government. They did the jobs of the men who were away at war. When the war ended, some women over the age of 30 and all men over the age of 21 could vote. Finally, in 1928, the rules for women and men became the same.
An end to poverty
Workers’ lives at the end of the 19th century were a little better than a hundred years before. But when, in 1899, new soldiers were needed for a war in South Africa, large numbers of young men were too unhealthy for the army.
The Government decided to do more for the poor of Britain. In 1906, pay was introduced for people who couldn’t work as a result of illness or old age. It was a small amount, but it was something.
After the Second World War ended in 1945, there was more money from the Government for old people. There was also money for families with children and for people who couldn’t find work. Schools, hospitals, doctors and dentists were — and still are — free. Britain was the first state to protect its people in this way. Taxpayers have to pay for it, of course. But people are protected from the terrible poverty and unhealthy lives of earlier centuries.
مشارکت کنندگان در این صفحه
تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.
🖊 شما نیز میتوانید برای مشارکت در ترجمهی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.