داستان پشت آهنگ

مجموعه: کتاب های متوسط / کتاب: گروه بیتلز / فصل 3

کتاب های متوسط

42 کتاب | 625 فصل

داستان پشت آهنگ

توضیح مختصر

بیتلز در آمریکا و فیلم‌ها هم موفق میشود.

  • زمان مطالعه 0 دقیقه
  • سطح ساده

دانلود اپلیکیشن «زیبوک»

این فصل را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زیبوک» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زیبوک»

فایل صوتی

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

ترجمه‌ی فصل

داستان پشت آهنگ

یکی از مشهورترین آهنگ‌های بیتلز از آلبوم اول توسط لنون و مک کارتنی نوشته نشده بود. آنها در پایان آن روز طولانی آهنگ راک اند رول “بپیچ و فریاد بزن” (توسط فیل مدلی و برت راسل) را ضبط کردند. همه صدای جان را در این آهنگ دوست داشتند. در واقع، او آن زمان بسیار خسته بود. بعدها به یاد آورد: “من فقط جیغ می‌کشیدم.”

آنها همان سال بعدتر آلبوم دوم خود را ضبط کردند. با وجود اینکه بیتلز هنوز آهنگ‌های راک اند رول مانند غلت از روی بتهوونِ چاک بری را داشت اما لنون و مک کارتنی آهنگ‌های بیشتری برای آلبوم نوشتند. عکس سیاه و سفید جلد معروف شد. آنها از عکاس خواستند عکس‌های آسترید از گروه در هامبورگ را کپی کند.

“آمریکا از آن ما بود!”

بیتلز میلیون‌ها کاست در انگلیس می‌فروخت. روزنامه ساندی تایمز لنون و مک کارتنی را با بتهوون مقایسه کرد. اما بسیاری از طرفداران این گروه چیزهای دیگری در ذهن داشتند. بسیاری از طرفداران جوان رویای بیتل مورد علاقه خود را در سر می‌پروراندند:

پائول بیتلِ شیرین و رمانتیک بود.

جورج بیتلِ ساکت بود.

رینگو بیتلِ شاد و بامزه بود.

جان بیتلِ باهوش بود. او اغلب شوخی می‌کرد، اما شوخی‌هایش همیشه مهربانانه نبودند.

دنبال کردن رهبر

در روزهای اولیه، جان رهبر گروه بود. وقتی گروه موفق شد، موقعیت او چندان روشن نبود. هم او و هم پائول برای گروه آهنگ می‌نوشتند و آواز می‌خواندند. جلوی دوربین‌ها، پائول اغلب به جای گروه صحبت می‌کرد، اما جان معمولاً آخرین حرف را میزد. از نظر جورج، جان همیشه قوی‌ترین فرد گروه بود. جورج سال‌ها پس از مرگ جان، گفت: “فکر می‌کنم او هنوز هم رهبر است.” در آغاز ۱۹۶۴، بیتلز محبوب‌ترین گروه بریتانیا بودند. آنها در اروپا مشهور بودند، اما هنوز کمی نگران ایالات متحده بودند. بسیاری از ستاره‌های انگلیسی قبل از بیتلز به دنبال موفقیت در آن سوی اقیانوس اطلس بودند، اما موفق نشده بودند.

اولین تک آهنگ‌های بیتلز در ایالات متحده خیلی موفق نشدند. اما علاقه بیشتر شد و سرانجام “می‌خواهم دستت را بگیرم” به شماره یک رسید. گروه در فوریه ۱۹۶۴ به آنجا پرواز کرد. همه آنها می‌دانستند که این سفر چقدر مهم است. به قول رینگو، آمریکا تنها چیزی بود که سال‌ها پیش رویای آن را داشتند.

این سفر موفقیت بزرگی داشت. وقتی گروه در برنامه تلویزیونی نمایش اد سولیوان اجرا کرد، تقریباً هفتاد و سه میلیون نفر تماشاگر تلویزیونی آمریکایی آنها را تماشا می‌کردند. این یکی از مهمترین نمایش‌های تاریخ موسیقی عامه‌پسند بود. بیتلز در واشنگتن و میامی اجرا کرد و با خوشحالی برگشت خانه. به گفته‌ی رینگو: “آمریکا حالا مال ما بود.” این گروه ستاره جهانی بود.

بیتلز بعدتر در سال ۱۹۶۴، به عنوان بخشی از یک تور بزرگ جهانی، به ایالات متحده بازگشت. این سفر به اندازه آخرین سفر موفقیت‌آمیز بود. رینگو به یاد می‌آورد که خیلی خوش گذشت. طبق معمول، هیچ کس به دلیل فریاد طرفداران نمی‌توانست در کنسرت‌ها موسیقی را بشنود. آن زمان این مشکل بزرگی برای گروه نبود، اما بعدها اهمیت آن بیشتر شد. خاطرات جورج از این تور کمتر از خاطرات رینگو شاد بود. رئیس جمهور کندی تنها یک سال قبل کشته شده بود و جورج نمی‌خواست کسی به یکی از بیتل‌ها شلیک کند.

بالاتر و بالاتر

پس از اولین تور آمریکا، بیتلز به دنیای دیگری روی آورد - فیلم. در بهار سال ۱۹۶۴ شب روز سخت را ساختند. عنوان فیلم و ترانه‌ای به همین نام چیزی بود که رینگو گفت. بقیه اعضای گروه غالباً به شیوه غیرمعمول درامر در حرف زدن می‌خندیدند.

نویسنده‌ی فیلم، آلن اوون، چند روز را با گروه گذراند. بیتلز خنده‌دار بود و فیلم این را نشان می‌داد. اوون همچنین زندگی روزمره گروه را درک کرد. در بیشتر فیلم، آنها از طرفدارانی که فریاد می‌زدند فرار می‌کردند. گروه ساخت فیلم را دوست داشت، اما احتمالاً جورج بیشتر از آن لذت برد. او عاشق یکی از بازیگران زن، پتی بوید شد. آنها در سال ۱۹۶۶ ازدواج کردند.

این فیلم سیاه و سفید ابتدا در لندن و لیورپول به نمایش درآمد. به موفقیت بزرگی دست یافت. (آلبوم نیز همچنین. این بار همه آهنگ‌ها توسط لنون و مک کارتنی نوشته شده بود.) بسیاری بازیگری رینگو را در فیلم دوست داشتند. حتی برخی او را “چارلی چاپلین جدید” می‌نامیدند. اما رینگو به یاد می‌آورد که برای یک قسمت بسیار خنده‌دار مستقیم از کلاب آمده بود. او می‌گوید زیاد بازیگری نمی‌کرد!

ایده‌های موسیقیایی جان و پائول همه وقت در حال رشد بود. هر آهنگ جدید متفاوت و مهیج بود.

صدایی متفاوت

جان و پائول هر دو از طرفداران بزرگ موسیقی باب دیلن بودند.

موضوعات و زبان در ترانه‌های جوان آمریکایی همیشه غیر معمول و جالب بود. آهنگ “تی‌ام یک بازنده” در آلبوم بیتلز برای فروش، در اواخر سال ۱۹۶۴، کمی شبیه آهنگ دیلن بود. همین در مورد “باید عشقت را پنهان کنی” سال بعد هم صادق بود.

جان حتی در سال ۱۹۶۴ برای نوشتن کتاب وقت پیدا کرد. جان لنون در کتاب خودش پر از داستان‌های کوتاه و عکس‌های خنده‌دار بود. این کتاب هیچ معنای جدی نداشت. پائول در مقدمه نوشت: “اگر خنده‌دار به نظر برسد، کافی است.” جان سال بعد کتاب دیگری نوشت.

در اوایل سال ۱۹۶۵، بیتلز دومین فیلمش را ساخت. پس از موفقیت شب یک روز سخت، پول بیشتری به دست آمد. اما گروه فقط می‌خواست سفر کند و اوقات خوشی سپری کند. ‘شروع کردیم به گفتن اینکه، “ما هرگز به باهاما نرفته‌ایم. می‌توانی این را بنویسی؟” پائول به یاد می‌آورد. همانطور که جورج بعدها گفت: “ما آن روزها خوش می‌گذراندیم.” اما جان این را طور دیگری به خاطر می‌آورد. اوقات خوشی برای او نبود او گفت: “شما این را نمی‌بینید اما من می‌خوانم “کمک”!” گفت. “اینجا برای ماندن”

بعدها در سال ۱۹۶۵، پائول یکی از محبوب‌ترین آهنگ‌های تمام دوران را نوشت. ‘دیروز” آهنگی زیبا و غمگین در مورد عشق از دست رفته بود.

داستان پشت آواز

موسیقی “دیروز” در خواب به پائول الهام شد. او یک روز صبح با این آهنگ در سرش از خواب بیدار شد. اول فکر کرد یک آهنگ قدیمی است. اما هیچ یک از دوستانش این را نمی‌شناختند. اولین کلمات این آهنگ در مورد تخم‌مرغ بود!

جورج مارتین بلافاصله از آهنگ خوشش آمد. اما به نظر او این آهنگ به چیز دیگری نیاز داشت. پائول آن را بدون بقیه اعضای گروه ضبط کرد. او به تنهایی گیتار میزد، در حالی که گروه کوچکی از نوازندگان تار می‌نواختند.

این آهنگ یکی از معروف‌ترین آهنگ‌های گروه است - که توسط بسیاری از خوانندگان و گروه‌های مختلف و به روش‌های مختلف ضبط شده. پائول گاهی وقتی مردم آن را آهنگ مورد علاقه خود از گروه بیتلز می‌نامیدند، عصبانی میشد.

متن انگلیسی فصل

STORY BEHIND THE SONG

One of the Beatles’ most famous songs from the first album wasn’t written by Lennon and McCartney. They recorded the rock and roll song ‘Twist and Shout’ (by Phil Medley and Bert Russell) at the end of that long day. Everyone loved John’s voice on the song. In fact, he was very tired at the time. ‘I was just screaming,’ he remembered later.

They recorded their second album later in the same year. With the Beatles still had rock and roll songs like Chuck Berry’s ‘Roll over Beethoven but Lennon and McCartney wrote more songs for the album. The cover’s black-and-white photo became famous. They asked the photographer to copy Astrid’s photos of the band in Hamburg.

‘America was ours!’

The Beatles were selling millions of records in Britain. The Sunday Times newspaper compared Lennon and McCartney with Beethoven. But many of the group’s fans had other things on their minds. A lot of young fans dreamt about their favourite Beatle:

Paul was the sweet, romantic one.

George was the quiet one.

Ringo was the happy, funny one.

John was the intelligent one. He often made jokes, but they weren’t always kind.

Follow the leader

In the very early days, John was the band’s leader. When the band became successful, his position wasn’t so clear. Both he and Paul wrote songs and sang for the band. In front of the cameras, Paul often spoke for the band, but John usually had the last word. To George, John was always the strongest person in the group. Years after John’s death, he said, ‘I think he is still the leader now, probably.’ At the beginning of 1964, the Beatles were the most popular band in Britain. They were famous in Europe, but they were still a little nervous about the United States. Many English stars looked for success across the Atlantic before the Beatles, but failed.

The Beatles’ first singles in the US didn’t do very well. But interest grew, and finally ‘I Want to Hold Your Hand’ reached number one. The band flew there in February 1964. They all knew how important this trip was. In Ringo’s words, America was all that they dreamt about years earlier.

The trip was a big success. When the band played on TV’s The Ed Sullivan Show .they were watched by an American TV audience of almost seventy-three million people. It was one of the most important shows in the history of popular music. The Beatles played in Washington and Miami, and went home happy. As Ringo said, ‘America was ours now.’ The band were world stars.

The Beatles returned to the United States later in 1964, as part of a big world tour. This trip was as successful as the last one. Ringo remembers that ‘it was just so much fun. ‘As usual, nobody could hear the music at the concerts because of the screams of the fans. At this time it wasn’t a big problem for the band, but it became more and more important later. George’s memory of this tour was less happy than Ringo’s. President Kennedy was killed only a year before, and George didn’t want anyone to shoot one of the Beatles.

Up and Up

After the first American tour, the Beatles turned to another world - films. They made A Hard Day’s Night in the spring of 1964. The title of the film and the song of the same name was something that Ringo said. The rest of the band often laughed at the drummer’s unusual way of saying things.

The film’s writer, Alan Owen, spent a few days with the band. The Beatles were funny, and the film showed this. Owen also understood the band’s daily life. For much of the film, they were running away from screaming fans. The band liked making the film, but George probably enjoyed it most. He fell in love with one of the actresses, Patti Boyd. They were married in 1966.

The black-and-white film was first shown in London and Liverpool. It was a big success. (The album was, too. This time, all the songs were by Lennon and McCartney.) Many people really liked Ringo’s acting in the film. Some even called him ‘the new Charlie Chaplin’. But Ringo remembers that he came straight from a club for one very funny part. He says that he wasn’t acting much!

John and Paul’s musical ideas were growing all the time. Each new song was different and exciting.

A different sound

John and Paul were both big fans of Bob Dylan’s music.

The subjects and language in the young American’s songs were always unusual and interesting. The song Tm a Loser’ on the album Beatles for Sale, at the end of 1964, sounded a little like a Dylan song. The same was true of the following year’s ‘You’ve Got to Hide Your Love Away’.

John even found time to write a book in 1964. John Lennon In His Own Write was full of funny short stories and pictures. It didn’t have any serious meaning. In the introduction Paul wrote, ‘If it seems funny, then that’s enough.’ John wrote another book the next year.

In early 1965, the Beatles made their second film. After the success of A Hard Day’s Night, there was more money. But the band just wanted to travel and have a good time. ‘We started saying, “We’ve never been to the Bahamas. Could you write that in?”’ Paul remembers. As George said later, ‘We had fun in those days.’ But John remembered it differently. This wasn’t a happy time for him. ‘You can’t see it but I’m singing “Help!”’ he said.  ‘Here to stay’

Later in 1965, Paul wrote one of the most popular songs of all time. ‘Yesterday ‘was a beautiful, sad song about lost love.

STORY BEHIND THE SONG

The music for ‘Yesterday’ came to Paul in a dream. He ‘just woke up one morning’ with the song in his head. At first, he thought it was an old song. But none of his friends knew it. The first words to the song were about eggs!

George Martin loved the song immediately. But, in his opinion, it needed something different. Paul recorded it without the rest of the band. He played the guitar alone, while a small group of musicians played strings.

The song is one of the band’s most famous - it has been recorded by many different singers and groups and in many different ways. Paul was sometimes angry when people called it their favourite Beatles song.

مشارکت کنندگان در این صفحه

تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.

🖊 شما نیز می‌توانید برای مشارکت در ترجمه‌ی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.