سرفصل های مهم
سوزاندن کاستها
توضیح مختصر
گروه بیتلز دیگر کنسرت نمیدهد.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح ساده
دانلود اپلیکیشن «زیبوک»
فایل صوتی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمهی فصل
سوزاندن کاستها
در سال ۱۹۶۶، جان با یک خبرنگار در لندن صحبت کرد. آنها در مورد کلیسای مدرن صحبت میکردند، و او گفت: “ما حالا از عیسی محبوبتر هستیم.” وقتی چند ماه بعد حرفهای جان در ایالات متحده گزارش شد، بسیاری از مردم عصبانی شدند. گزارشهای روزنامه مانند “لنون میگوید بیتلز بزرگتر از عیسی است” نشر شد. منظور جان این نبود. اما برخی از مغازهها از فروش کاستهای آنها خودداری کردند. برخی از کانالهای رادیویی از پخش آهنگهای آنها خودداری کردند. چند کانال رادیویی از شنوندگان خواستند کاستهای بیتلزشان را بسوزانند. سالها بعد، رینگو به شوخی گفت: “از نظر ما اشکالی نداشت، چون دوباره آنها را خریدند!” اما آن زمان، گروه و مدیرشان نگران بودند.
پس منظور جان چه بود؟ قبل از تور دوباره در آمریکا، او سعی کرد سخنانش را برای مردم آمریکا توضیح دهد. توضیح داد: “من فقط آن را به عنوان یک واقعیت گفتم. واقعیت دارد - بیشتر برای انگلیس تا اینجا. نمیگویم ما بهتر یا بزرگتر هستیم. متأسفم که دهانم را باز کردم.” این شروع بدی برای آخرین تور بیتلز بود.
پایان تورها
تور ادامه داشت، اما دوران خوشی نبود. برخی روزنامهها در ایالات متحده حالا مخالف گروه بودند. برای اولین بار، در برخی از کنسرتها چند صندلی خالی وجود داشت. اما شنیدن صدای موسیقی هنوز هم به دلیل جیغها غیرممکن بود.به گفتهی جورج، تور کردن حالا “خوش نمیگذشت”. همچنین زندگی آنها متفاوت بود. فقط یک بیتل - پائول - ازدواج نکرده بود. وقت آن بود که سفر را متوقف کنند.
اول، پائول میخواست بیشتر تور برگزار کنند، اما در نهایت با بقیه موافقت کرد. در ۲۹ آگوست ۱۹۶۶، در پارک کندلاستیک در سان فرانسیسکو اجرا کردند. آنها یازده آهنگ اجرا کردند و با “غمگینم” به پایان رساندند. این آخرین کنسرت بیتلز بود.
گروه با یک سؤال جدیدی مواجه شد: حالا چه؟ جان در قلب خود فکر کرد: “این واقعاً پایان است.”
مدتی بیتلز کارهای مختلفی انجام دادند:
جورج بی چند هفته در هند گذراند.
پائول بی با جورج مارتین برای موسیقی یک فیلم “راه خانواده” کار کرد. موسیقی برنده جایزه شد.
جان بی برای بازی در فیلمی با عنوان “چگونه پیروز جنگ شدم” به اسپانیا رفت. فیلم خوبی نبود و جان بازیگر خوبی نبود. اما با عینک گرد کوچک و معروف “جان لنون” برگشت!
رینگو بی چند هفته را در اسپانیا با جان گذراند و از اوقاتش در خانه با همسر و فرزندش لذت برد.
در استودیو، گروه احساس آزادی بیشتری میکرد. حالا مجبور نبودند آهنگ جدیدی روی صحنه اجرا کنند. آنها میتوانستند هر کاری انجام دهند، و این کار را کردند - با کمک جورج مارتین. آهنگهای بعدی گام بزرگ دیگری برای ورود به حوزههای جدید موسیقی بود. اما آنها همچنین به گذشته هم رجوع میکردند، چنان که جان و پائول هر دو برای “مزارع توتفرنگی برای همیشه” و “پنی لین” به گذشته خود در لیورپول روی آوردند.
داستان پشت آهنگها
• وقتی جان کودک بود، در نزدیکی پرورشگاه زندگی میکرد. این خانه مزرعهی توتفرنگی نام داشت. آهنگ “مزارع توتفرنگی برای همیشه” جان در واقع در مورد آن مکان نبود؛ فقط نامش را از آن خانه گرفته بود. خط “هیچ چیز واقعی نیست”، این آهنگ زیبا و عجیب را کاملاً توصیف کرده است.
بعد پائول نیز آهنگی درباره لیورپول نوشت. ‘خیابان پنی’ ترانه بسیار شادتری بود، و مردم و مکانهای قدیمی لیورپول را توصیف میکرد. گروه هنوز از سازهایی استفاده میکرد که در آهنگهای موسیقی پاپ غیر معمول بود. روی آهنگ ترامپت نواخته میشد.
تفاوتهای زیادی بین پائول و جان وجود داشت. پائول علاقهی زیادی به ضبط در استودیو داشت. او با دقت با جورج مارتین کار میکرد. جان وقت کمی برای این کار داشت. او فقط به سازنده میگفت چه میخواهد. در واقع، گروه “مزارع توتفرنگی برای همیشه” را به دو روش بسیار متفاوت اجرا کردند. جان نتوانست مورد دلخواهش را انتخاب کند. بالاخره سازنده این دو را به هم پیوست. (سالها بعد، جان از این ضبط آهنگش راضی نبود.) “مزارع توتفرنگی برای همیشه” و “خیابان لین” با هم تک آهنگهای بعدی بیتلز شدند. این یک رکورد عالی بود، اما برای اولین بار در طی سالها گروه به رتبه یک نرسید.
مشهورترین آلبوم جهان
از نظر برخی روزنامهها در اوایل سال ۱۹۶۷، بیتلز دیگر ایدهای نداشت. و بعد گروه کلاب قلبهای تنهای سرهنگ پپر آمد.
عنوان آهنگ از آن پائول بود. او این ایده را پس از سفر به ایالات متحده داشت. گروههایی با نامهای بسیار طولانی آنجا محبوب میشدند. پائول میخواست بیتلز برای این آلبوم گروه متفاوتی باشد. در ذهنش، این آلبوم کنسرت این گروه دیگر بود.
جان و جورج آلبوم را به این شکل نمیدیدند. جان یک بار در مورد ایده گروهبان پپر گفت: “این به جایی نمیرسد.” اما آهنگهای فوقالعادهای در این آلبوم وجود داشت.
• آهنگهایی مانند “وقتی شصت سالهام” و “با کمک کمی از دوستانم” شاد و سبک بودند.
• جان تقریباً تمام شعر “بودن به نفع آقای کایت” را از یک تابلوی قدیمی که در مغازه پیدا کرده بود گرفته بود.
• شعر و موسیقی “لوسی در آسمان با الماس” مانند یک رویا بود. این عنوان از تصویری از پسر کوچک جان، جولیان گرفته شده است.
• “یک روز در زندگی” یکی از بهترین نمونههای پائول و
نقاط قوت جان بود. جان قسمت اصلی ترانه را نوشت،
که با “تی امروز خبرها را خواند، ای پسر” آغاز میشود. این ایده از دو گزارش روزنامه شکل گرفت. پائول قسمت وسط را اضافه کرد. این قسمت خیلی خوب در آهنگ جان نمود پیدا کرد.
این آلبوم یک گام بزرگ در موسیقی گروه بود. آنها فوقالعاده از استودیو استفاده کردند، اما مدت زیادی طول کشید. اولین آلبوم بیتلز در حدود دوازده ساعت ساخته شده بود، اما گروهبان پپر بیش از ۷۰۰ ساعت طول کشید! رینگو و جورج بعداً گفتند که گاهی خستهکننده بود. جورج گفت: “قلب من هنوز در هند بود.”
چهرههای معروف
همه چیز در مورد آلبوم خاص بود - حتی جلد آن. گروه را با جمعیتی از افراد مشهور - نویسندگان، خوانندگان، بازیگران، اندیشمندان - نشان میداد. اول عکسی از ماهاتما گاندی وجود داشت، اما شرکت ضبط از گروه خواست آن را بردارند. آنها نمیخواستند مردم هند را عصبانی کنند.
امروز طرفداران در مورد بهترین آلبوم بیتلز اختلاف نظر دارند. اما بیشتر آنها معتقدند که گروهبان پپر مهمترین آلبوم بود. دنیا در سال ۱۹۶۷ به سرعت در حال تغییر بود. در حالی که جنگ آمریکا در ویتنام ادامه داشت، جوانان سراسر دنیا در حال کشف ایدهها و صداهای جدید بودند. تابستان ۱۹۶۷ به “تابستان عشق” معروف شد. گروهبان پپر به ساخت آن تابستان کمک کرد.
متن انگلیسی فصل
Burning Records
In 1966, John spoke to a reporter in London. They were talking about the modern church, and he said, ‘We’re more popular than Jesus now.’ When John’s words were reported in the US a few months later, many people were angry. There were newspaper stories like ‘Lennon Says that the Beatles are Bigger than Jesus’. This wasn’t what John meant. But some shops refused to sell their records. Some radio stations refused to play them. A few radio stations asked listeners to burn their Beatles records. Years later, Ringo joked, ‘It was OK for us, because then they bought them again!’ But at the time, the band and their manager were worried.
So what did John mean? He tried to explain his words to the American people before the band toured the country again. ‘I was just saying it as a fact,’ he explained. ‘It is true - more for England than here. I’m not saying that we’re better or greater… I’m sorry that I opened my mouth.’ It was a bad start to the Beatles’ last tour.
The End of Touring
The tour continued, but it wasn’t a happy time. Some newspapers in the United States were against the band now. For the first time, there were a few empty seats at some concerts. But it was still impossible to hear the music because of the screams. As George said, touring wasn’t ‘fun’ now. Also, their lives were different. Only one Beatle - Paul - wasn’t married. It was time to stop travelling.
At first, Paul wanted to tour more, but finally he agreed with the others. On 29 August 1966, they played at Candlestick Park in San Francisco. They played eleven songs, finishing with ‘I’m Down’. It was the Beatles’ last concert.
The band faced a new question: what now? In his heart, John thought, ‘This is the end, really.’
For some time the Beatles all did different things:
B George spent a few weeks in India.
B Paul worked with George Martin on the music for a film, The Family Way. The music won an award.
B John went to Spain to act in a film, How I Won the War. It wasn’t a good film, and John wasn’t a good actor. But he did come back wearing the famous small, round ‘John Lennon glasses’!
B Ringo spent a few weeks in Spain with John, and he enjoyed time at home with his wife and child.
Back in the studio, the band felt more free. Now they didn’t have to play any new songs on stage. They could do anything, and they did - with George Martin’s help. The next songs were another big step into new musical areas. But they also looked back, as both John and Paul turned to their Liverpool past for ‘Strawberry Fields Forever’ and ‘Penny Lane’.
STORY BEHIND THE SONGS
• When he was a child, John lived near a children’s home. The home was called Strawberry Field. John’s song ‘Strawberry Fields Forever’ wasn’t really about that place; it just took the home’s name. The line ‘Nothing is real’ perfectly described this strange, beautiful song.
Paul then wrote a song about Liverpool, too. ‘Penny Lane’ was a much happier song, describing people and places from the old days in Liverpool. The band was still using instruments that were unusual in pop records. A trumpet played on the song.
There were many differences between Paul and John. Paul was very interested in studio recording. He worked carefully with George Martin. John had little time for this. He just told the producer what he wanted. In fact, the band played ‘Strawberry Fields Forever’ in two very different ways. John couldn’t choose his favourite. Finally, the producer joined the two. (Years later, John wasn’t happy about this recording of his song.) Together, ‘Strawberry Fields Forever’ and ‘Penny Lane’ became the Beatles’ next single. It was a great record, but for the first time in years the band didn’t reach number one.
The Most Famous Album in the World
In the opinion of some newspapers in early 1967, the Beatles didn’t have any more ideas. And then came Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
The title song was Paul’s. He had the idea after a trip to the United States. Bands with very long names were becoming popular there. Paul wanted the Beatles to be a different band for the album. In his mind, the album was a concert by this other band.
John and George didn’t see the album in this way. ‘It doesn’t go anywhere,’ John once said about the Sergeant Pepper idea. But there were great songs on the album.
• Songs like ‘When I’m Sixty-Four’ and ‘With a Little Help from My Friends’ were happy and light.
• John took almost all the words for ‘Being for the Benefit of Mr Kite’ from an old sign that he found in a shop.
• The words and the music of ‘Lucy in the Sky with Diamonds’ were like a dream. The title came from a picture by John’s young son, Julian.
• ‘A Day in the Life’ was one of the best examples of Paul and
John’s strong points. John wrote the main part of the song,
Beginning T read the news today, oh boy.’ The idea came from two newspaper stories. Paul added the middle part. It worked perfectly in John’s song.
The album was a big step in the band’s music. They used the studio wonderfully, but this took a long time. The Beatles’ first album was made in around twelve hours, but Sergeant Pepper took over 700 hours! Both Ringo and George said later that it was sometimes boring. ‘My heart was still in India,’ George said.
Famous faces
Everything about the album was special - even the cover. It showed the band with a crowd of famous people - writers, singers, actors, thinkers. At first there was a photo of Mahatma Gandhi, but the record company asked the band to take it off. They didn’t want to make people in India angry.
Today, fans disagree about which is the best Beatles album. But most of them believe that Sergeant Pepper was the most important. The world was changing fast in 1967. While the American war in Vietnam continued, young people around the world were exploring new ideas, new sounds. The summer of 1967 became known as ‘the summer of love’. Sergeant Pepper helped to make that summer.
مشارکت کنندگان در این صفحه
تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.
🖊 شما نیز میتوانید برای مشارکت در ترجمهی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.