فصل ۸

مجموعه: کتاب های ساده / کتاب: قله دانته / فصل 8

کتاب های ساده

97 کتاب | 1049 فصل

فصل ۸

توضیح مختصر

دریفوس قبول نمیکنه کوه آتشفشانی خطرناک و در شرف انفجار هست.

  • زمان مطالعه 0 دقیقه
  • سطح ساده

دانلود اپلیکیشن «زیبوک»

این فصل را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زیبوک» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زیبوک»

فایل صوتی

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

ترجمه‌ی فصل

فصل ۸

هلیکوپتر نزدیک شهر به زمین نشست. تری به هری گفت: “ببین. آدم‌های زیادی منتظر ما هستن.مشهور شدیم!”

هری لبخند زد، ولی چیزی نگفت. دکترها تری رو بردن بیمارستان.

راشل مردم رو کنار زد و اومد کنار هری. “حالت خوبه؟” گفت.

هری گفت: “آره، حالم خوبه.”

پائول درایفوس با ماشینش اومد. “باید برم و با پائول حرف بزنم.”

هری به راشل گفت.

“حال تری چطوره؟” پائول پرسید.

هری گفت: “خوب میشه. ولی گوش کن، پائول. مشکلی داریم.

آتشفشان داره آماده‌ی انفجار میشه.”

درایفوس دیگه لبخند نزد. گفت: “میدونم اون بالا برات سخت بود، ولی نباید هیجان‌زده بشی. اتفاق زیادی نیفتاد.”

“اتفاق زیادی نیفتاده؟“ هری گفت. “پائول من اونجا بودم. زمین‌لرزه‌ی بزرگی شد.”

پائول گفت: “ولی کوه منفجر نشد. تری بدشانسی آورد، همش همین. اون سنگ‌ها ضعیف بودن.”

هری گفت: “نه، پائول، گوش کن. من فکر می‌کنم گدازه به بالا حرکت میکنه و به زمین نزدیک میشه. زمین اون بالا خیلی گرمه.”

پائول با عصبانیت گفت: “نه، تو گوش کن، هری. تو مارین رو از دست دادی. حالا همیشه میترسی. خوب، من برای مارین متأسفم، اما نمیخوام مردم قله‌ی دانته به این دلیل که تو مارین رو از دست دادی بترسن.”

دو مرد شروع به دعوا کردن، اما گرِگ هری رو کشید کنار.

گفت: “مراقب باش، هری.”

دریفوس دور شد. بهشون گفت: “دو روز دیگه. فقط دو روز دیگه میمونیم. اینجا دیگه کاری برای انجام نیست.”

سه روز بعد آماده‌ی رفتن بودن. عصر هری به بار استین رفت. تری از بیمارستان برگشته بود. با نانسی، گرِگ و استن در بار بود. هری اونجا با راشل ملاقات کرد و با نوشیدنی‌شون رفتن سر یک میز خلوت در گوشه‌ای.

هری گفت: “شاید روزی بیای پرتلند و دوباره اونجا همدیگه رو ببینیم.”

راشل گفت: “من معمولاً کار زیادی برای انجام دارم.”

“نمیری تعطیلات؟” هری پرسید.

“تعطیلات؟ آه، بله، تعطیلات رو به یاد میارم. وقتی دو تا بچه و یک کافه نداری و شهردار یک شهر نیستی، میری تعطیلات.”

پائول دریفوس اومد سر میزشون. “می‌تونم بشینم؟” گفت.

جواب دادن: “بله.”

پائول به راشل گفت: “قبل از اینکه بریم، می‌خوام ازت تشکر کنم، شهردار واندو.از رفتنمون خوشحال میشی.”

هری گفت: “بله.” به الیوت بلیر و لس وارول نگاه کرد.با هم سر میزی نشسته بودن. “دیدار ما از اینجا برای کسب و کار بد بود فکر کنم.”

وارول و بلیر هم اومدن کنارشون. لس گفت: “به آقای بلیر گفتم: ببین، آدم‌های آتشفشان دارن میرن. ممکن نیست خطری اینجا وجود داشته باشه. درست گفتم؟”

الیوت بلیر گفت: “آره. من می‌خوام ۱۸ میلیون دلار در شهر قله‌ی دانته سرمایه‌گذاری کنم، نه در پمپئی.”

پائول خندید. “نه، خطری وجود نداره.” بعد رو کرد به هری. “تو یک دانشمندی، هری. میتونی بگی اینجا خطری وجود داره؟”

دریفوس منتظر موند. بلیر و وارول به هری نگاه کردن. بعد هری گفت: “نه، نمی‌تونم.”

دریفوس لبخند زد. به بلیر و وارول گفت: “بیاید بریم بار. برای شما دو نفر نوشیدنی میخرم.”

یک دقیقه بعد راشل گفت: “داره دیر میشه. باید برم خونه پیش بچه‌ها.”

هری گفت: “من همراهت میام.” بلند شدن و رفتن.

دریاچه‌ی نزدیک خونه‌ی روث آرام و تاریک بود. اما اسید زیادی از زیر زمین به دریاچه می‌ریخت. ماهی‌ها مردن. اول یکی، بعد ده تا، بیست تا، صد تا …

متن انگلیسی فصل

CHAPTER 8

The helicopter came down near the town. ‘Look,’ Terry said to Harry.’A lot ofpeople are waiting for us.We’re famous!’

Harry smiled but said nothing. Doctors took Terry to hospital.

Rachel pushed through the people and came up to Harry. ‘Are you OK?’ she said.

‘Yeah, I’m OK,’ he said.

Paul Dreyfus drove up in his car. ‘I must go and talk to Paul,’

Harry said to Rachel.

‘How’s Terry?’ Paul asked.

‘He’ll be OK,’ Harry said. ‘But listen, Paul. We have a problem.

That volcano’s getting ready to explode.’

Dreyfus stopped smiling. ‘I know it was hard for you up there, Harry,’ he said,’but you mustn’t get excited. Not a lot happened.’

‘Not a lot happened?’ said Harry. ‘Paul, I was there. That was a big earthquake.’

‘But the mountain didn’t explode,’ Paul said. ‘Terry was unlucky, that’s all. Those rocks were weak.’

‘No, Paul, listen,’ Harry said. ‘I think the lava is moving up nearer to the ground. The ground is too warm up there.’

‘No, you listen, Harry,’ said Paul angrily. ‘You lost Marianne. Now you’re always afraid. Well, I’m sorry about Marianne, but I don’t want people in Dante’s Peak to be afraid because you lost her.’

The two men started to fight, but Greg pulled Harry away.

‘Careful, Harry,’ he said.

Dreyfus walked away. ‘Two more days,’ he told them. ‘We’ll stay only two more days. There’s nothing more for us to do here.’

Three days later, they were ready to leave. In the evening, Harry went to Stein’s Bar. Terry was back from the hospital. He was in the bar with Nancy, Greg and Stan. Harry met Rachel there, and they went to a quiet table in a corner with their drinks.

‘Perhaps you’ll come down to Portland one day, and we’ll meet again,’ he said.

‘I usually have a lot of things to do,’ said Rachel.

‘Don’t you take holidays?’ he asked.

‘Holidays? Oh, yes, I remember holidays. You have holidays when you don’t have two children and a cafe, and aren’t mayor of a town.’

Paul Dreyfus came over to their table. ‘Can I sit down?’ he said.

‘Yes,’ they answered.

‘Before we leave,’ Paul said to Rachel,’I want to say thank you, Mayor Wando.You’ll be happy to see us go.’

‘Yes,’ said Harry. He looked at Elliot Blair and Les Worrell.They sat together at a table.’Our visit here was bad for business, I think.’

Worrell and Blair came over too. Les said,’I told Mr Blair, “Look, the volcano people are leaving. There can’t be any danger here.” Am I right?’

Elliot Blair said, ‘Yeah. I want to put eighteen million dollars into Dante’s Peak, not Pompeii.’

Paul laughed. ‘No, there’s no danger.’ Then he turned to Harry.’You’re a scientist, Harry. Can you say that it’s dangerous here?’

Dreyfus waited. Blair and Worrell looked at Harry. Then Harry said, ‘No, I can’t.’

Dreyfus smiled. ‘Come over to the bar,’ he said to Blair and Worrell.’I’ll buy you two a drink.’

A minute later Rachel said,’It’s getting late. I must go home to the children.’

‘I’ll walk with you,’ Harry said. They got up and left.

The lake near Ruth’s home was quiet and dark. But under the ground a lot of acid flowed into it. Fish died. First one fish, then ten, twenty, a hundred …

مشارکت کنندگان در این صفحه

تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.

🖊 شما نیز می‌توانید برای مشارکت در ترجمه‌ی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.