سرفصل های مهم
حرکت میکنیم!
توضیح مختصر
هنگ حرکت میکند و قصد دارند بجنگند.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح ساده
دانلود اپلیکیشن «زیبوک»
فایل صوتی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمهی فصل
فصل ۲ “حرکت میکنیم!”
صبح روز بعد، سرباز جوان متوجه شد که سرباز قد بلند اشتباه میکرد. ارتش روز بعد یا روز بعد حرکت نکرد، بلکه در اردوگاه ماند. هنری وقت فکر کردن داشت. و برای نگرانی وقت داشت.
او به صحبتهای همرزمانش که با هیجان درباره جنگ صحبت میکردند گوش داد.
“نمیترسند؟” از خودش پرسید. “شاید آنها شجاعتر از من هستند. یا شاید فقط ترسشان را پنهان میکنند.” او شروع به عصبانیت از دست خودش کرد. او همچنین از ژنرالها هم عصبانی بود.
“چرا حرکت نمیکنیم؟ منتظر چه هستند؟” سپس، یک روز صبح زود، سرباز جوان با صداهای بلند از خواب بیدار شد: “بلند بشید! میرویم! “ وقتی به سربازان دیگر پیوست هوا هنوز تاریک بود. آنها صفی تشکیل دادند و اسلحه و تجهیزات خود را حمل میکردند. آنها میتوانستند آتش قرمز اردوگاه دشمن را در آن طرف رودخانه ببینند. آنها مدتها منتظر ماندند.
سرانجام یک افسر اسب سوار با دستورات از راه رسید. فریاد بلندی آمد: “به جلو، حرکت!” هنگام عبور هنگ دیگر صدای گامهای نظامیشان را شنیدند. در دو صف آبی طولانی پشت سر آنها به دل تاریکی رفتند. صدای مردان بیشتری را میشنیدند که پشت سر آنها راهپیمایی میکردند. تمام آن روز ارتش زیر آسمان آبی روشن حرکت کرد. آنها از روی تپهها و از میان جنگلها گذشتند.
سرباز جوان بدون اینکه چیزی بگوید حرکت میکرد. با اضطراب به اطراف نگاه میکرد. “صدای چیست؟” از خودش پرسید. “تیراندازی؟ و این دود است؟”
به صورت همرزمانش نگاه کرد. امیدوار بود که ترس و نگرانی را ببیند. در کمال تعجب، آنها هیجانزده و خوشحال بودند.
برخی در مورد برنامههای ارتش برای آنها بحث میکردند.
سرباز قد بلند صحبت میکرد. “میبینید؟ ما در حال دور شدن از رودخانه هستیم. به پشت خطوط دشمن حرکت میکنیم.” “ حق با اوست!” مرد دیگری گفت. “من هم همین ایده را داشتم!” صداهای دیگر صحبت کردند. “من هم همینطور!”
همه موافق نبودند. “همه شما دیوانه هستید!” صدای بلندی گفت.
“شما نمیدانید کجا میرویم!”
مردان دیگر میخندیدند و شوخی میکردند. هنری در مکالمات یا شوخیهای آنها شرکت نکرد. احساس غم و تنهایی میکرد.
یک سرباز چاق سعی کرد از یک حیاط مزرعه یک اسب بدزدد. میخواست اسب کیفش را حمل کند. او در حال فرار با جایزهاش بود که یک دختر جوان از خانه مزرعه بیرون دوید. دختر از سر اسب میکشید و سرباز چاق از طرف دیگر اسب میکشید.
هنگ متوقف شد. به دختر جوان گفتند: “او را با چوب بزن!” وقتی سرباز چاق با کیفش به صف برگشت، به او خندیدند. در حالی که به راهپیمایی خود ادامه میدادند، با خوشحالی برای دختر دست تکان دادند. برای چند دقیقه جنگ را فراموش کردند.
غروب، صف دوباره به هنگها تبدیل شدند. هنگها برای اردو زدن به مزارع رفتند. به زودی در هر طرف چادر و آتش اردو وجود داشت.
سرباز جوان اردوگاهش را ترک کرد و در شب آرام قدم برداشت. روی چمن نرم دراز کشید. به ماه درخشان که از میان درختان میتابید، نگاه کرد. احساس میکرد خیلی تنهاست. “چرا خانه را ترک کردم؟” فکر کرد. دلش برای مزرعه تنگ شده بود. به مزارع و خانه فکر کرد. “من به آنجا متعلق هستم. من سرباز نیستم.
من مثل بقیه نیستم.”
او صدایی از چمنها شنید و سرباز با صدای بلند را دید.
“ویلسون!” صدا زد.
سرباز با صدای بلند نزدیک شد و به پایین نگاه کرد. “سلام، هنری. تو هستی؟ اینجا چه میکنی؟”
سرباز جوان پاسخ داد: “اوه، فقط فکر میکنم.”
مرد دیگر نشست و پیپش را روشن کرد. گفت: “خیلی خوشحال به نظر نمیرسی. مشکل چیه؟”
هنری جواب داد: “اوه، چیزی نیست.”
سرباز با صدای بلند شروع به صحبت در مورد جنگ کرد. “این بار واقعاً قرار است بجنگیم!” گفت. صدایش شاد و هیجانزده بود. “و آنها را شکست میدهیم! مطمئنم که پیروز میشویم! “ جدیتر شد. “آنها تا به امروز هر بار ما را شکست دادهاند، اما این بار، ما پیروز میشویم!”
“اما فکر میکنی این راهپیمایی احمقانه است، نه؟” سرباز جوان پرسید.
مرد دیگر توضیح داد: “نه. اگر در پایان بجنگیم، خوشحال میشوم. اما از جابجایی بیدلیل متنفرم. و ما خستهایم و غذا بد است!”
سرباز جوان گفت: “جیم میگوید ما این بار میجنگیم.”
سرباز با صدای بلند گفت: “راست میگوید.” صدایش دوباره هیجانزده شد و پرید روی پایش. و مطمئناً پیروز خواهیم شد!” مثل یک سرباز قدیمی صحبت میکرد.
سرباز جوان نگاه سردی به او کرد. “اوه. فکر میکنم کارهای بزرگی انجام خواهی داد!”
“اوه، نمیدانم. اما من نیز مانند دیگر مردان میجنگم!” سرباز با صدای بلند جواب داد.
“از کجا میدانی که فرار نخواهی کرد؟” سرباز جوان پرسید.
“فرار کنم؟ من؟ البته که نه!”
سرباز جوان ادامه داد: “اما تو شجاعترین مرد جهان نیستی، هستی؟”
“من این را نگفتم!” سرباز با صدای بلند عصبانی شد. “و تو کی هستی؟ چرا چنین سؤالی از من پرسیدی؟ “ او رفت و هنری را دوباره تنها گذاشت.
هنری به آرامی به چادرش بازگشت و در کنار سرباز بلند قد که خوابیده بود، دراز کشید. او مدت زیادی بیدار ماند. او بارها و بارها همان سؤالات دردناک را از خودش پرسید: “شجاع خواهم بود؟ یا فرار میکنم؟” بالاخره به خواب عمیقی فرو رفت.
متن انگلیسی فصل
Chapter 2 “We’re leaving!”
The next morning, the young soldier learned that the tall soldier was wrong. The army didn’t move the next day, or the next, but stayed in the camp. Henry had time to think. And he had time to worry.
He listened to his comrades talking excitedly about the battle.
“Aren’t they afraid?” he asked himself. “Maybe they’re braver than I am. Or maybe they’re just hiding their fear.” He began to feel angry with himself. He was also angry with the generals.
“Why don’t we move? What are they waiting for?” Then, early one morning, the young soldier woke up to the sound of loud voices: “Get up! We’re leaving!” It was still dark as he joined the other soldiers. They formed a line, carrying their rifles and equipment. They could see the red fires of the enemy camp across the river. They stood waiting for a long time.
Finally, an officer on horseback arrived with their orders. There was a loud shout:” Forward, march!” They heard the sound of marching feet as another regiment passed. They followed them into the dark in two long blue lines. They heard more men marching behind them. All that day, the army marched under a clear blue sky. They passed over hills and through woods.
The young soldier walked along, saying nothing. He looked around nervously. “What’s that noise?” he asked himself. “Is it gunfire? And is that smoke?”
He looked into the faces of his comrades. He was hoping to see fear and worry. To his surprise, they were excited and happy.
Some were discussing the army’s plans for them.
The tall soldier was speaking. “You see? We’re moving away from the river. We’re going to come in behind the enemy lines.” “He’s right!” said another man. “I had the same idea!” Other voices spoke. “Me too!”
Not everyone agreed. “You’re all crazy!” said a loud voice.
“You don’t know where we’re going!”
Other men were laughing and joking. Henry didn’t join in their conversations or their jokes. He felt sad and alone.
A fat soldier tried to steal a horse from a farmyard. He wanted it to carry his bag. He was escaping with his prize, when a young girl ran out from the farmhouse. She pulled the horse by the head and the fat soldier pulled on the other side.
The regiment stopped. They called to the young girl: “Hit him with a stick! “They laughed at the fat soldier as he returned to the line with his bag. They waved happily to the girl as they continued their march. They forgot the war for a few minutes.
In the evening, the line broke into regiments again. The regiments went into the fields to make camp. Soon there were tents and campfires on all sides.
The young soldier left his camp and walked into the quiet night. He lay down in the soft grass. He looked at the moon shining through the trees. He felt very lonely. “Why did I leave home?” he thought. He missed the farm. He thought about the fields and the house. “That’s where I belong. I’m not a soldier.
I’m not like the others.”
He heard a noise in the grass and saw the loud soldier.
“Wilson!” he called.
The loud soldier came near and looked down. “Hello, Henry. Is it you? What are you doing here?”
“Oh, just thinking,” replied the young soldier.
The other man sat down and lit his pipe. “You don’t look very happy,” he said. “What’s wrong?”
“Oh, nothing,” replied Henry.
The loud soldier started talking about the battle. “This time we’re really going to fight!” he said. His voice was happy and excited. “And we’re going to beat them! I’m sure we’re going to win!” He became more serious. “They’ve beaten us every time until now, but this time, we’ll win!”
“But you think this march is stupid, don’t you?” asked the young soldier.
“No” explained the other man. “I’m happy to march if we fight at the end. But I hate moving around for no reason. And we’re tired and the food is bad!”
“Jim says we’re going to fight this time,” said the young soldier.
“He’s right,” said the loud soldier. His voice grew excited again and he jumped to his feet. “And we’re going to win, I’m sure!” He spoke like an old soldier.
The young soldier looked at him coldly. “Oh. you’re going to do great things, I guess!”
“Oh, I don’t know. Hut I’ll fight as well as other men!” replied the loud soldier.
“How do you know that you won’t run away?” asked the young soldier.
“Run away? Me? Of course not!”
The young soldier continued,” But you’re not the bravest man in the world, are you?”
“I didn’t say that!” The loud soldier was angry. “And who are you? Why did you ask me a question like that?” He walked away, leaving Henry alone again.
Henry slowly returned to his tent and lay down next to the sleeping tall soldier. He stayed awake for a long time. He asked himself the same painful questions again and again: “Will I be brave? Or will I run away?” At last, he fell into a deep sleep.
مشارکت کنندگان در این صفحه
تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.
🖊 شما نیز میتوانید برای مشارکت در ترجمهی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.