فصل سیزده

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

فصل سیزده

واشنگتن

داربی تمام صبح رو توی کتابخونه کار کرد و ظهر به گرنتام زنگ زد.

اون لیست اعضای هر دو شرکت حقوقی واشنگتن رو که برای ماتیس کار کرده بودن رو خونده بود: البته که در هر دو تا لیست، شخصی به نام گارسیا وجود نداشت.

از میون صد و نود وکیلی که برای شرکت بریم، استِرنِز و کیدلو کار می کردن، چهار اسم اسپانیایی وجود داشت، ولی در بین چهارصد و دوازده فردی که برای وایت و بلاژویچ کار می کردن، هیچ اسم اسپانیایی ای نبود.

با این اطلاعات، از یه تلفن عمومی در یه کافه در خیابون ششم، با گری تماس گرفت.

همین که برگشت که از اونجا خارج بشه، همون مرد کوتاه قدی رو دید که توی نیواورلئان دنبالش کرده بود.

اون اینجا بود، توی نیویورک، داشت توی خیابون ها راه می رفت.

گرچه داخل کافه رو نگاه نکرد.

درحال حاضر، داربی در امنیت بود، ولی دیگه وقتِ ترک کردن نیویورک بود.

دو ساعت بعد، توی فرودگاه نیوآرک -در نیویورک- بود.

وقتی این قضیه ی تعقیب همه جا وجود داشت- به فرض که بازم زنده می موند- کجا می تونست بره؟

به هزاران جزیره ی کارائیب فکر کرد؛ هیج کس نمی تونست اونجا پیداش کنه.

اون دیگه نمی خواست کارهای حقوقی رو دنبال کنه.

تمام کاری که می خواست انجام بده این بود که به تولد بیست و پنج سالگیش برسه و شاید هم به سی سالگیش.

کرافت یک هفته رو بیرون دفاتر بریم، استرنز و کیدلو در انتظار موند.

اونجا کلی وکیل جوون بودن که به جوونی گارسیا به نظر می رسیدن و همه شون هم مشابه همدیگه کت و شلوار تیره می پوشیدن ولی گارسیایی در کار نبود.

اون به این موضوع اطمینان داشت.

بعضی از افرادی که در استخدام کاخ سفید بودن، در کاخ سفید کار نمی کردن؛ بعضی هاشون اونقدر پنهان کار بودن که دفترهاشون یه جای دیگه بود و اشخاص بسیار معدودی از وجودشون خبر داشتن.

متیو بار یکی از همین آدمای سایه ای بود.

اون همراه با کُل عقب ماشین بودن و می رفتن.

وقتی بار داشت گزارش پلیکان رو می خوند، کُل سکوت کرده بود.

وقتی خوندنش تموم شد، بار گفت، خیلی دوست دارم بدونم چقدرِ این گزارش درسته.

کُل گفت: خب خواهیم فهمید.

رئیس جمهور در موردش چی گفت؟

قبول کرد که این نظریه احمقانه س، برای همین از وُیلز خواست که در موردش تحقیق نکنه.

واقعاً؟

خب اگه گزارش درست باشه چی؟

بعدش رئیس جمهور می افته توی دردِسر.

منم همین طور.

مدتی در سکوت به راهشون ادامه دادن و ترافیک رو تماشا کردن.

بعد کُل گفت: ما باید بدونیم که آیا این گزارش درسته.

اگه آدمها دارن می میرن، پس درسته.

وگرنه چه دلیلی داره که کالاهان و ورهوک کشته بشن؟

دلیل دیگه ای وجود نداشت و کُل هم این رو می دونست.

ازت میخوام یه کاری انجام بدی.

دخترِ رو پیدا کنم؟

نه، برو پیش ماتیس و باهاش صحبت کن.

این کارِ آسونی نیست .

اسمش دقیقاً توی کتاب تلفن ثبت نشده.

تو می تونی این کار رو انجام بدی.

تو در گذشته کارهای خیلی سخت تری رو برامون انجام دادی.

حتا کارهای بدتری هم برامون انجام دادی.

تو فکر می کنی ویکتور به من اعتماد می کنه و رازهاش رو بهم میگه؟

چرا که نه؟

تو که پلیس نیستی.

تو می تونی کمکش کنی، می تونی بهش بگی که مطبوعات به زودی از موضوع باخبر میشن و براش خوبه که ناپدید بشه.

این جوری اون بهت اعتماد میکنه.

اگه این گزارش درست باشه چی؟

بعدش تو چکار می کنی؟

اولین کار رئیس جمهور باید این باشه که دو تا فرد دوستدارِ طبیعت رو در دادگاه عالی منصوب کنه؛ این به مردم نشون می ده که ما واقعاً به محیط زیست اهمیت می دیم.

بعد همزمان، اف بی آی رو وادار کنه که یک تحقیق رسمی رو در مورد ویکتور ماتیس انجام بدن.

بار با تحسین لبخند می زد.

عکس چی میشه؟

کُل پرسید.

آسونه.

اون مال هفت سالِ پیشه.

می گیم که اون موقع ها ماتیس یه شهروند خوب بوده، نه این مرد دیوونه ای که الان هست.

به هر حال، من تا یک شنبه بهتون میگم که اون کجاست.

یه نیرو دارم که داره روی این موضوع کار می کنه.

آماده رفتن باشید.

داربی فردا صبح، ساعت 9:30 با دفتر گری تماس گرفت.

گفت: من اینجام.

از کجا تماس می گیری؟

گری پرسید.

من توی مسافرخونه ی تابارد ساکن هستم.

یه دوست قدیمی - همون تعقیب کننده- رو توی نیویورک دیدم و مشخص شد که وقت رفتنمه.

امیدوار بودم که که هیچ کدومشون رو با خودم نیاوردم.

دو تا بلیط هواپیما با کارتم خریدم، که اونها اون دو تا رو دنبال کنن، ولی اونی رو که واقعاً استفاده کردم، نقدی خریدم.

حتا بعدش هم چهار مرتبه هواپیماهام رو عوض کردم.

اگه اینجا هم تعقیبم کنن، باید جادوگر باشن.

فکر کنم اگه هر کدومشون رو اینجا ببینم، فقط تسلیم بشم.

کی همو می بینیم.

من رو ساعت نه امشب، توی رستوران همین جا ببین.

ولی گری، از ماشین خودت استفاده نکن، یکی دیگه کرایه کن.

و آماده باش که تا چند روزی از خونه و دفترت دور بمونی.

من یه اتاق در هتل ماربری برات رزرو می کنم.

داربی، مطمئناً دفتر امنه.

من حوصله ی بحث کردن ندارم.

گری اگه بخوای سرسختی کنی، من خیلی راحت میرم و غیبم می زنه.

به هر حال، مطمئنم که خارج از کشور شانس زندگی طولانی تری رو دارم.

حالا باید برم.

مراقب باش.

ماربری نزدیک محل زندگی رئیسش اسمیت کین بود و چند تا موضوع بود که اونها باید در موردشون صحبت می کردن.

فردا صبح، گری از اتاقش با کین تماس گرفت و قرار گذاشتن که پونزده دقیقه دیگه، بیرون جلوی هتل، هم رو ببینن.

همین طور که در ماشین کین، توی شهر می چرخیدن، در مورد راه های مختلفِ استفاده از اطلاعاتی که داشتن، گفت و گو کردن.

اونا توافق کردن که پیدا کردن گارسیا، کلید کل ماجراست؛ بدون گارسیا اونا فقط کمی بیشتر از شایعه و یک نظریه ی غیر قابل باور، در چنته داشتن.

امیدوار بودن که اطلاعات گارسیا، واقعاً همون قدر که اونها حدس می زدن، با اهمیت باشه.

داربی بهش گفته بود که توی خیابون ها نمونه و غذاش رو در اتاقش بخوره.

بعد از اینکه کین نزدیک هتلش ازش جدا شد، اون یه ساندویچ و یه فنجون قهوه خرید و به اتاقش برگشت.

یه خانم نظافتچیِ آسیایی، بیرون اتاقش مشغولِ کار بود.

چیزی رو فراموش کردید آقا؟

اون خانم پرسید.

گری بهش نگاه کرد.

منظورتون چیه؟

آخه شما همین الان از اتاقتون رفتید و حالا دوباره برگشتید.

من که دوساعت پیش رفتم.

نه آقا.

یه آقایی ده دقیقه پیش از اتاقتون اومد بیرون.

اون یه مکثی کرد و بادقت به صورت گری نگاه کرد.

ولی آقا الان می بینم که اون یه مردِ دیگه بوده.

گری به سرعت به راه پله رفت و تا طبقه ی همکف رو به سمت پایین دوید.

توی اتاقش چه خبر بود؟

هیچ چیزِ مهمی نبود- فقط چند تا لباس.

هیچ چیزی در مورد داربی در کار نبود.

شماره تلفن داربی در مسافرخونه ی تابارد هم توی جیبش بود.

باید داربی رو پیدا می کرد، اونم سریع.