فصل شش

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

فصل ششم

تحت تعقیب!

توماس موقع شام کلی شراب می نوشید‌.

داربی از این کارش خوشش نمی اومد، برای همین بهش گفت.

اونم برای اینکه ثابت کنه که داربی اشتباه میکنه، بیشتر نوشید.

یه جر و بحثی سر این موضوع بینشون پیش اومد‌.

بعد از شام، بیرون رستوران، توماس کلیدای پورشه رو از جیبش درآورد.

نه توماس!

تو خیلی مستی، نمی تونی رانندگی کنی.

کلیدا رو بده به من.

توماس کلیدا رو با سرسختی پیش خودش نگه داشت و به سمت پارکینگ ماشین روونه شد.

نمی تونست صاف راه بره و توی پیاده رو که به سمت جاده می رفت، پاهاش مدام می لغزیدن.

داربی به دنبالش رفت ولی یه جورایی عقب موند؛ اونم خیلی عصبانی بود و فقط می خواست، تنها به آپارتمانش برگرده.

توماس سرش رو برگردوند و یه چیزایی گفت در مورد اینکه چطور وقتایی که مسته، می تونه بهتر رانندگی کنه.

داربی دست به سینه، اون طرفِ پارکینگ ایستاد و توماس رو نگاه کرد که کلید رو توی قفل گذاشت.

توماس مجبور شد سه، چهار بار تلاش کنه.

بعدش توی ماشین بود و چون ماشینش بین دو تا ماشین دیگه قرار گرفت، از زاویه دید داربی دور موند.

گرچه داربی صدای روشن شدن موتور ماشین رو شنید.

انفجار داربی رو به زمین کوبید.

چند لحظه ای همون جور افتاده بود روی زمین و بعدش سریع از جاش پرید و روی پاهاش ایستاد.

پورشه یه گلوله آتیش بود.

داربی در حالی که اسمش رو فریاد می زد، به سمت ماشین ‌دوید.

قطعات ماشین هنوز داشتن اطرافش می افتادن و حرارت اون رو سی قدم دورتر متوقف کرد.

داربی دست هاش رو روی دهانش گذاشته بود و فریاد می زد.

انفجار دوم، ماشین رو از هم فرو پاشید و داربی رو به عقب هل داد.

افتاد و سرش، محکم به گوشه یه ماشین پارک شده خورد.

برای چند لحظه همه چیز خاموش شد.

بعد همه جا شلوغ شد و صدای مردمی می اومد که داد می زدن: ماشینِ کیه؟

به نهصد و یازده زنگ بزنید!

کسی توش بود؟

اون اسم توماش رو تکرار می کرد.

یه نفر، یه دستمال خنک روی سرش گذاشت.

صدای اومدن پلیس ها و آتش نشان ها رو شنید و بعدش چراغ های قرمز و آبی، همه جا دیده می شدن.

یه مردِ سیاهپوست، به سمتش خم شد.

حالتون خوبه خانم؟

پرسید.

گفت: توماس.

توماس کجاست؟

توماس کیه خانم؟

اون مرد سوال کرد.

اون توی اون ماشین بود؟

داربی با حرکت سر، تایید کرد و بعد چشم هاش رو بست.

می تونست صدای مردانی رو که در دوردست ها فریاد می زدن، بشنوه.

اونا در محدوده اطراف ماشین بودن.

بلند شد و نشست و بین پاهاش احساس ناراحتی کرد.

و بعد حالش بهتر شد.

از جاش بلند شد و راه افتاد.

می دونست که اون بمب، برای کی بوده: برای خودِ داربی.

و می دونست چرا.

ناچار بود پنهان بشه؛ داشتن شکارش می کردن.

آیا اونا، حتا الان هم، دنبالش بودن؟

در اعماق محله فرانسوی ها گشت و یه هتل ارزون پیدا کرد و با کارتش، هزینه یه اتاق رو داد.

به محض ورود به اتاق، در رو قفل کرد و با همون چراغ های روشن، روی تخت مچاله شد.

خانم ورهوک، به تلفن کنار تخت جواب داد.

به سمت حمام، که گِوین داشت صورتش رو اصلاح می کرد، صدا زد: گِوین، با تو کار دارن.

اومد و گوشی رو ازش گرفت.

با عصبانیت گفت: الو.

کی صبحِ به این زودی تماس گرفته؟

من داربی شاو هستم.

این اسم رو می شناسید؟

آهان، بله.

ما یه دوستِ مشترک داریم.

اون نظریه کوچیکی رو که من نوشته م، خوندین؟

بله گزارش پلیکان؛ اونجوری که ما اسمش رو گذاشتیم.

این “ما”یی که می گید، کیا هستن؟

ورهوک صاف نشست.

اون برای یه گپِ دوستانه زنگ نزده.

داربی، برای چی تماس گرفتید؟

من نیاز به چند تا جواب دارم، آقای ورهوک.

من تا حدِ مرگ، ترسیده م.

من رو گِوین خطاب کنید، باشه؟

باشه، گوین.

اون گزارش کجاست؟

چرا؟

مشکلی هست؟

تا چند لحظه دیگه بهتون می گم.

فقط بهم بگید که با اون گزارش چه کار کردید؟

خب، من خوندمش، بعد منتقلش کردم به یه نفر دیگه، اونم منتقلش کرد به دِنتون وُیلز که اونم ازش خوشش اومد.

کسی غیر از اف بی آی، اون رو دیده؟

نمی تونم به این سوال جواب بدم.

پس منم بهتون نمیگم که چه اتفاقی برای توماس افتاده.

بسیار خب.

آره، از محدوده پلیس خارج شده ولی دقیقاً نمی دونم کجا رفته و اینکه چند نفر خوندنش.

گوین، اون مرده.

دیشب کشته شد.

یه نفر توی ماشین بمب گذاشته بود.

من شانش آوردم.

گوین شوکه شده بود.

شما کجایین؟

امنیت دارین؟

نیو اورلئان.

هیچ معلوم نیست که امنیت داشته باشم.

اونا باید در تعقیب من هم باشن.

اونا در واقع من رو می خوان.

داربی، چند نفر رو می فرستم، بیان شما رو بیارن.

شما نمی تونید توی خیابونا بمونید.

بعد خودم هم یه هواپیما می گیرم و تا ظهر اونجا هستم.

من نظرم این نیست.

توماس مرده، چون با شما صحبت کرده.

من چرا باید بخوام با شما صحبت کنم؟

شماره محل کارتون رو به من بدید.

ممکنه بعداً باهاتون تماس بگیرم.

باشه.

ولی داربی، فقط اینو بهم بگو: اون درد کشید؟

صداش گریان بود.

نه، خیلی سریع اتفاق افتاد.

بعد گوشی رو گذاشت.

حالا به خودش اجازه گریه کردن داد، چون بعدها وقتی وجود نخواهد داشت.

گریه کردن می تونست، اون رو به کشتن بده.