سرفصل های مهم
فصل 02
توضیح مختصر
آقای فورتسکیو به علت مسمومیت میمیره و پلیس تحقیقات رو شروع میکنه.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح خیلی سخت
دانلود اپلیکیشن «زیبوک»
فایل صوتی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمهی فصل
فصل دوم
بازرس کارآگاه نیل پشت میز آقای فورتسکیو نشست. یکی از افسرهاش، با دفترچه یادداشت، ساکت، جلوی دیوار نزدیک در نشست. بازرس نیل شبیه یک مرد عادی بود، ولی طرز فکر کردنش خیلی تخیلی بود.
خانم گریفیث بعد از اینکه گزارش دقیقش رو از وقایع صبح داده بود، تازه رفته بود. بازرس نیل به دلایل ممکنی که سر تایپیست میتونست چای کارفرماش رو سمی کنه، فکر کرد و اونها را به خاطر بعید بودن رد کرد برای اینکه اولاً- خانم گریفیث از اون آدمهایی نبود که بخواد کسی رو مسموم کنه؛ دوماً- عاشق کارفرماش نبود؛ سوماً- از اون زنهایی نبود که کینه نگه میدارن.
البته ممکن بود بیماری ناگهانی آقای فورتسکیو علت طبیعی داشته باشه، ولی نه دکتر ایساکس، نه آقای ادوین ساندمن اینطور فکر نمیکردن.
خانم گراسونر حالا اومد داخل و بلافاصله گفت: “من این کار رو نکردم! چایی هیچ مشکلی نداشت!”
بازرس نیل به دلایل محتملی که چرا خانم گراسونر ممکن بود آقای فورتسکیو رو مسموم کنه فکر کرد: شاید یک ماجرای عشقی که مشکلی درش پیش اومده بود؟
بازرس نیل گفت: “متوجهم. اسم و آدرستون لطفاً.”
“آیرین گراسونر، جاده ۱۴ راشمور، ماسول هیل.”
نیل به خودش گفت، هیچ ماجرای عشقی در کار نیست. آدرس قابل احترام بود و احتمالاً اونجا با با پدر و مادرش زندگی میکرد. بازرس نیل ازش درباره اینکه چطور چای آقای فورتسکیو رو درست کرده بود سوال پرسید.
فنجون و نعلبکی و قوری، از قبل برای آزمایش فرستاده شده بودن. آیرین گراسونر و فقط آیرین گراسونر به فنجون، نعلبکی و قوری دست زده بود. و کتری از شیر آشپزخونه کوچیک توسط خانم گراسون دوباره پر شده بود.
نیل پرسید: “و خود چایی؟”
“چای مخصوص چینی خود آقای فورتسکیو بود. ما در اتاق من نگهش میداشتیم.”
بازرس درباره شکر پرسید و شنید که آقای فرتسکیو شکر استفاده نمیکرد. تلفن زنگ زد و بازرس نیل برداشت و صحبت کرد. “گروهبان هی؟” اون به خانم گراسونر سر تکون داد و گفت: “فعلاً همین، ممنونم.” اون سریع از اتاق بیرون رفت.
نیل تو تلفن گفت: “میگی که پنج دقیقه قبل مرد؟” گروهبان هِی به بیمارستان سنت جود که آقای فورتسکیو برده شده بود، رفته بود. در دفترچهاش نوشت ۱۲ و ۴۳ دقیقه. بعد هِی گفت دکتر برنسدورف میخواد با بازرس نیل صحبت کنه. یک لحظه بعد یک صدای بلند باعث شد نیل تلفن رو از گوشش دور نگه داره.
“سلام شکارچی پیر جرم!” بازرس نیل و دکتر برنسدورف از بیمارستان سنت جود یک سال پیش، روی یه پروندهی مسمومیت با هم کار کرده بودن و دوست شده بودن.
“شنیدم آقای فورتسکیو مرده، دکتر. و علت مرگ؟”
“طبیعتاً باید کالبدشکافی صورت بگیره. این یه مورد خیلی جالبه. قطعاً خیلی جالبه.”
نیل پرسید: “فکر نمیکنی مرگ طبیعی بوده باشه؟”
“هیچ شانسی وجود نداره.”
“مسموم شده؟”
“قطعاً. و تقریباً مطمئنم که سم چی بوده. تاکسین، پسرم. تاکسین.”
نیل گفت: “تاکسین؟ تا حالا اسمش رو نشنیدم.”
“واقعاً خیلی غیر عادیه! فکر نمیکنم اگه فقط سه هفته قبل موردی ازش نداشتم، به ذهن خودم هم میرسید. چند تا بچه که با عروسکها مهمونی چای میکردن، چند تا توت از یک درخت سرخدار کندن و باهاشون چای درست کردن. به شدت سمی، ولی فکر نمیکنم موردی شنیده باشم که عمداً ازش استفاده شده باشه.
این واقعاً جالبترین و غیرعادیترین هست. نیل نمیدونی چقدر خستهکننده است، وقتی تمام مدت از کشنده علف هرز استفاده میشه. فکر کنم برای تو هم جالب باشه!”
“پس نظرت اینه که برای همه خیلی لذت بخشه؟ به غیر از قربانی. قبل از اینکه بمیره چیزی گفت؟”
“گفت یه چیزی توی چاییش در دفتر بهش داده شده، ولی حرف چرتیه برای اینکه تاکسین اونقدر سریع عمل نمیکنه. دو یا سه ساعت زمان میبره تا عمل کنه. و اگه صبحانه مفصلی هم خورده باشه، حتی زمان بیشتری هم میبره.”
بازرس نیل متفکرانه گفت: “صبحانه. ممنونم، دکتر. میخوام دوباره با گروهبانم صحبت کنم، اگر از نظرت اشکالی نداشته باشه.” چند لحظه بعد گروهبان هی مصرانه گفت: “آقا. محتویات جیب کت و شلواری که قربانی تنش بود رو کنترل کردم. و چیزهای عادی مثل- دستمال، کلیدها، پول خرد و کیف پول توش بود ولی یه چیزی بود که واقعاً عجیب بود.
در جیب سمت راست کتش غله بود. به نظرم گندم سیاه بود. خیلی بود.” بازرس نیل بلند شد و به دفتر تایپیستها رفت. “خانم گریفیث؟ میتونم باهاتون صحبت کنم؟”
خانم گریفیث پشت سر نیل برگشت به دفتر آقای فورتسکیو و بازرس گفت: “از بیمارستان سنت جود خبر گرفتم. آقای رکس فورتسکیو ساعت ۱۲ و ۴۳ دقیقه مرده.”
گفت: “متأسفانه خیلی مریض بود.”
نیل دید که به هیچ عنوان ناراحت نیست. “ممکنه لطفاً جزئیات خونه و خانوادهاش رو به من بدید؟”
“البته. من سعی کردم با خانم فورتسکیو صحبت کنم، ولی به نظر اون بیرون بود و گلف بازی میکرد. اونا نمیدونن کجا بازی میکنه، ولی وقتی برگشت بهش میگن که آقای فرتسکیو در بیمارستانه. من شماره تلفن رو براتون نوشتم، ولی اونها در بایدن هیس زندگی میکنن و اسم خونه “خونهی درخت سرخدار” هست …”
نیل که بلافاصله اسم خونه رو با سمی که استفاده شده بود ارتباط داد، داد کشید: “چی؟”
خانم گریفیث با علاقه به موضوع بهش نگاه کرد ولی بازرس نیل چیز بیشتری در این باره نگفت. “میتونید جزئیات خانوادهاش رو به من بدید؟”
خانوم اَدل فورتسکیو زن دومشه. خیلی جوونتر از اون هست. خانم فورتسکیوی اول خیلی وقت پیش مرده. دو تا پسر و یک دختر از ازدواج اولش داره. دخترش الانی در خونه زندگی میکنه، و همچنین پسر بزرگتر، پرسیوال که در شرکت شریک هست. امروز به خاطر کاری در شمال انگلیسه. انتظار دارن فردا برگرده.”
“کی رفته؟”
“پریروز.”
“و پسر دوم؟”
“به خاطر اختلاف نظری که با پدرش داشت، لانس فورتسکیو، خارج از کشور زندگی میکنه.”
“هر دو پسر ازدواج کردن؟”
“بله. آقای پرسیوال سه ساله که ازدواج کرده. با زنش، جنیفر، به زودی به خونهی خودشون نقل مکان میکنن.”
“وقتی زنگ زدید، نتونستید با جنیفر فورتسکیو هم ارتباط برقرار کنید؟”
“برای یک روز به لندن رفته.” خانم گریفیث ادامه داد: “آقای لانس کمتر از یک ساله که ازدواج کرده. با بیوهی لرد فردریک آنستیس. فکر کنم عکسهای خانم پاتریشا رو در مجلههایی مثل تاتلر دیده باشید- میدونید با اسبها. و در مسابقات اسبسواری.”
نیل حدس زد که اختلاف نظرش با پدرش به خاطر این بوده که لانس فورتسکیوی جوون به خاطر رفتار بدی مقصر بوده- احتمالاً در کار. و حالا با بیوه لرد فردریک آنستیس ازدواج کرده- مردی که خودش رو به جای رویارویی با تحقیق دربارهی اسبهای مسابقهاش کشته.
نیل تلفن رو برداشت و شماره گرفت و به زودی صدای یک مرد گفت: “بایدن هیس 3400”
“میخوام با خانم ادل فورتسکیو یا خانم الانی فورتسکیو حرف بزنم.”
“هیچ کدومشون خونه نیستن.”
“شما خدمتکار هستید؟”
“درسته.”
“تو خونه کسی هست که بتونم باهاش درباره بیماری آقای رکس فورتسکیو صحبت کنم؟”
“خوب، خانم داو هست، سرایدار.”
“لطفاً با خانم داو صخبت کنم.”
یکی دو دقیقه بعد، صدای یک زن صحبت کرد. “خانم داو هستم.” صدا آروم و موسیقیایی بود.
“خانم داو، متأسفانه باید بهتون بگم که آقای رکس فورتسکیو کمی قبل مرد. باید با اقوامش تماس برقرار کنم …”
با صدای آروم گفت: “البته. شخصی که در واقع میخواید باهاش صحبت کنید، آقای پرسیوال فورتسکیو هست. احتمالاً بتونید اون رو در هتل میلدرد در منچستر یا شاید هتل گرند در لیستر پیدا کنید.
خانم ادل فورتسکیو برای شام برمیگرده خونه و ممکنه برای چای هم بیاد. یک شوک بزرگ برای اون خواهد بود. آقای فورتسکیو وقتی صبح از اینجا رفت، حالش خوب بود. به خاطر چی هست؟ قلبش؟” نیل پرسید: “مشکل قلبی داشت؟”
“نه، ولی از اونجایی که ناگهانی بود…”. اون صحبتش رو قطع کرد. “شما از بیمارستان سنت جود صحبت میکنید؟”
“نه، خانم داو، من از دفتر آقای فورتسکیو زنگ میزنم. من بازرس کارآگاه نیل هستم و هم اینکه بتونم برسم به دیدنتون میام اونجا.”
“بازرس کارآگاه؟ منظورتون اینه که– منظورتون چیه؟”
“خانم داو، وقتی یک مرگ ناگهانی پیش میاد، ما به صحنه فراخونده میشیم، مخصوصاً وقتی مرحوم اخیراً پیش دکتر نرفته باشه- اون نرفته بود، رفته بود؟”
“نه. آقای پرسیوال دو بار براش وقت گرفته بود، ولی اون رد کرد که بره. اون کاملاً غیرمنطقی بود- همشون نگران بودن…”. حرفش رو قطع کرد و بعد مثل قبل آروم ادامه داد. “اگه خانم فورتسکیو قبل شما از برگرده خونه، از من میخواید چی بهش بگم؟”
بازرس نیل با خودش فکر کرد، چه زن منطقی و به درد بخوری. با صدای بلند گفت: “فقط بهش بگید که به خاطر یک مرگ ناگهانی ما مجبوریم چند تا سوال بکنیم. سوالات معمول.”
متن انگلیسی فصل
CHAPTER TWO
Detective Inspector Neele sat behind Mr Fortescue’s desk. One of his officers sat quietly against the wall near the door with a notebook. Inspector Neele looked like an ordinary man, but his way of thinking was very imaginative.
Miss Griffith had just left, after giving him an exact report of the morning’s events. Inspector Neele thought of possible reasons why the head typist could have poisoned her employer’s tea, and rejected them as unlikely, because Miss Griffith was (a) not the type of person to be a poisoner, (b) not in love with her employer, (c) not a woman who held grudges.
It was possible, of course, that Mr Fortescue’s sudden illness had a natural cause, but neither Dr Isaacs nor Sir Edwin Sandeman had thought so.
Miss Grosvenor now came in and said at once, ‘I didn’t do it! There wasn’t anything wrong with the tea!’
Inspector Neele thought of a possible reason why Miss Grosvenor might have poisoned Mr Fortescue: perhaps a love affair that had gone wrong?
‘I see,’ said Inspector Neele. ‘Your name and address, please?’
‘Irene Grosvenor, 14 Rushmoor Road, Muswell Hill.’
No love affair, Neele said to himself. The address was a respectable one and she probably lived there with her parents. Inspector Neele questioned her about how she had made Mr Fortescue’s tea.
The cup, saucer and teapot had already been sent for analysis. Irene Grosvenor and only Irene Grosvenor had touched that cup, saucer and teapot. The kettle had been refilled from the tap in the small kitchen by Miss Grosvenor.
‘And the tea itself’ asked Neele.
‘It was Mr Fortescue’s own special China tea. We keep it in my room.’
Inspector Neele asked about sugar and heard that Mr Fortescue didn’t take sugar. The telephone rang and Inspector Neele picked it up and spoke. ‘Sergeant Hay?’ He nodded to Miss Grosvenor and said, ‘That’s all for now, thank you.’ She went out of the room quickly.
‘He died five minutes ago, you say’ Neele said into the phone. Sergeant Hay had gone to St Jude’s Hospital, where Mr Fortescue had been taken. Twelve forty-three, he wrote in his notebook. Hay then said that Dr Bernsdorff would like to speak to Inspector Neele. A moment later a loud voice made Neele take the telephone away from his ear.
‘Hello, you old crime hunter!’ Inspector Neele and Dr Bernsdorff of St Jude’s had worked together on a case of poisoning a year ago and had become friends.
‘Mr Fortescue’s dead, I hear, doc. And the cause of death?’
‘There will have to be an autopsy, naturally. It’s a very interesting case. Very interesting indeed.’
‘You don’t think it was a natural death’ asked Neele.
‘Not a chance of it.’
‘He was poisoned?’
‘Definitely. And I’m almost sure what the poison was. Taxine, my boy. Taxine.’
‘Taxine? I’ve never heard of it,’ said Neele.
‘It’s really very unusual! I don’t think I would have thought of it myself if I hadn’t had a case only three weeks ago. A couple of kids playing dolls’ tea parties pulled some berries off a yew tree and made tea with them. Extremely poisonous, but I don’t think I’ve heard of a case where it was used deliberately.
It really is most interesting and unusual. You have no idea, Neele, how boring it is when weed killer is used all the time. Interesting for you, too, I would think!’
‘So enjoyable for everyone, is that the idea? Except for the victim. Did he say anything before he died? ‘
‘He said that he had been given something in his tea at the office - but that’s nonsense, because Taxine doesn’t work that fast. It takes two or three hours to work. And if he had eaten a big breakfast, it would take even longer.’
‘Breakfast,’ said Inspector Neele thoughtfully. ‘Thanks, doctor. I’d like to speak to my Sergeant again, if you don’t mind.’ Moments later Sergeant Hay said urgently, ‘Sir. The suit the victim was wearing - I checked the contents of the pockets. There were the usual things - handkerchief, keys, change, wallet - but there was one thing that’s really strange.
The right-hand pocket of his jacket had grain in it. It looked like rye to me. Quite a lot of it.’ Inspector Neele got up and went into the typists’ office. ‘Miss Griffith? Can I have a word with you?’
Miss Griffith followed Neele back into Mr Fortescue’s office and he said, ‘I have heard from St Jude’s Hospital. Mr Rex Fortescue died at 12.43.’
‘I was afraid he was very ill,’ she said.
She was not, Neele noted, at all upset. ‘Will you please give me the details of his home and family?’
‘Of course. I tried to speak to Mrs Fortescue, but it seems she is out playing golf. They do not know where she is playing, but they will tell her that Mr Fortescue is in hospital when she returns. I’ve written down the telephone number for you, but they live at Baydon Heath and the name of the house is Yewtree Lodge.’
‘What’ exclaimed Neele, immediately connecting the name of the house with the poison that had been used.
Miss Griffith looked at him with interest, but Inspector Neele said no more on the subject. ‘Can you give me details of his family?’
‘Mrs Adele Fortescue is his second wife. She is much younger than he is. The first Mrs Fortescue has been dead a long time. There are two sons and a daughter from the first marriage. The daughter, Elaine, lives at home and so does the elder son, Percival, who is a partner in the firm. He is away in the north of England today on business. They are expecting him to return tomorrow.’
‘When did he go away?’
‘The day before yesterday.’
‘And the second son?’
‘Because of a disagreement with his father, Lance Fortescue lives abroad.’
‘Are both sons married?’
‘Yes. Mr Percival has been married for three years. He and his wife, Jennifer, are moving into their own house soon.’
‘You were not able to get in touch with Jennifer Fortescue either, when you rang?’
‘She had gone to London for the day.’ Miss Griffith went on, ‘Mr Lance got married less than a year ago. To the widow of Lord Frederick Anstice. I expect you’ve seen pictures of Mrs Patricia in magazines such as the Tatler - with horses, you know. And at horse races.’
Neele assumed that the disagreement with his father was because young Lance Fortescue had been guilty of some bad behaviour, possibly in business. And now he was married to the widow of Lord Frederick Anstice, a man who had killed himself rather than face an inquiry about his racehorses.
Neele picked up the phone and dialled and soon a man’s voice said, ‘Baydon Heath 3400.’
‘I want to speak to Mrs Adele Fortescue or Miss Elaine Fortescue.’
‘They aren’t in, either of them.’
Are you the butler?’
‘That’s right.’
‘Is there anyone in the house I can speak to about Mr Rex Fortescue’s illness?’
‘Well, there’s Miss Dove, the housekeeper.’
‘I’ll speak to Miss Dove, please.’
A minute or two later a woman’s voice spoke. ‘This is Miss Dove.’ The voice was low and musical.
‘I am sorry to have to tell you, Miss Dove, that Mr Rex Fortescue died a short time ago. I need to contact his relatives.’
‘Of course,’ she said, her voice calm. ‘The person you really want to speak to is Mr Percival Fortescue. You might find him at the Midland Hotel in Manchester or possibly at the Grand in Leicester.
Mrs Adele Fortescue will be home for dinner and she may be in to tea. It will be a great shock to her. Mr Fortescue was well when he left here this morning. What was it? His heart? ‘ ‘Did he have heart trouble’ Neele asked.
‘No, but as it was so sudden.’ She broke off. ‘Are you speaking from St Jude’s Hospital?’
‘No, Miss Dove, I’m speaking from Mr Fortescue’s office. I am Detective Inspector Neele and I will be coming down to see you as soon as I can get there.’
‘Detective Inspector? Do you mean– what do you mean?’
‘Miss Dove, when there is a sudden death, we are called to the scene, especially when the deceased hadn’t seen a doctor lately - he hadn’t, had he?’
‘No. Mr Percival made an appointment twice for him, but he refused to go. He was quite unreasonable - they were all worried.’ She broke off and then continued as calmly as before. ‘If Mrs Fortescue returns to the house before you arrive, what do you want me to tell her?’
What a practical and sensible woman she is, thought Inspector Neele. Aloud he said, ‘Just tell her that in a case of sudden death we have to make a few inquiries. Routine inquiries.’