حرکت اول، سکانس هفتم

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

حرکت اول، سکانس هفتم

(جشن به افتخار پادشاه شروع شده، مکبث از تالار خارج شده تا به قتلی که اون و زنش نقشه‌اش رو کشیدن، فکر کنه) مکبث: اگر این کار رو بکنم، پس باید سریع انجامش بدم. ولی این قتل کافی خواهد بود؟ موفقیت میاره؟ یا مشکلات بیشتری در پی خواهد داشت؟ هیچ مردی از قضاوتی که در پیشه اجتناب نمیکنه و من هم در این دنیا قضاوت خواهم شد. زیرا اعمال قاتل ممکنه منجر به به قتل‌های دیگه بشه. اگر یک پادشاه بمیره، ممکنه دیگران هم بمیرن. تاج من رو از انتقام سریع در امان نگه نمی‌داره. و چیز دیگه‌ای هم هست که موجب آزارمه. پادشاه دونکان به من اعتماد داره و به دو دلیل خوب.

اول، من پسر عموش و مطیعش هستم. و بنابراین وفاداریم رو بهش مدیونم. این حق اونه.

یک نکته‌ی دوم هم هست. من میزبانش هستم. باید ازش محافظت کنم، اون رو از تمام آسیب‌ها در امان نگه دارم، و نه اینکه خودم بهش آسیب بزنم. دونکان پادشاه بخشنده بود، هوشمندانه حکومت کرد. کارهای شریفش با صداهای فرشته‌ای علیه وحشت مرگ وحشتناکش لابه میکنن. و با ترحم و درمانده مثل یک کودک تازه متولد شده قدرت بهشت رو به دست میگیره. کل دنیا ازش خبردار میشه. طوفان خشم همه‌ی مردان تبدیل به اشک میشه. جاه‌طلبی تنها انگیزه‌ی من هست و سقوط من هم خواهد بود.

(بانو مکبث وارد میشه) چه خبره؟ دونکان من رو خواسته؟

بانو مکبث: البته خواسته. جشن تقریباً به پایان رسیده. چرا تالار رو ترک کردی؟

مکبث: باید فکر میکردم. نقشه‌مون رو پیش نمی‌بریم. دونکان من رو مفتخر کرده و همه‌ی مردها از من تعریف میکنن. نمیخوام نظر خوبشون رو از دست بدم.

بانو مکبث: (بی‌صبرانه) وقتی قبلاً با من حرف زدی مست بودی؟ گذشته از همه‌ی اینها، ترسویی هستی که از عمل میترسه؟ نمیتونم و یک تورسو رو دوست نخواهم داشت. تاج چیزیه که تو میخوای - از گرفتنش میترسی؟ تاج طلای اسکاتلند میتونه مال تو باشه. ولی ترس بزدلانه اشتیاق عمیق‌ تو رو کشته.

مکبث: ساکت باش! من جرأت دارم هر کاری که یک مرد شجاع انجام میده رو انجام بدم. کسی که جرأت انجام کارهای بیشتر رو داره، مرد نیست.

بانو مکبث: پس چه جانوری بود که برای اولین بار نقشه رو به من گفت؟ وقتی جرأت انجامش رو داشتی، مرد بودی. به تنها چیزی که نیاز داری زمان و مکان مناسب هست. حالا دونکان اینجاست. زمانی بهتر از این خواهد بود؟ این چیزیه که تو رو میترسونه؟ گوش بده. من یک بچه داشتم و تماشا کردم که شیرم رو خورد. وقتی به من لبخند میزد می‌کشتمش، تا اینکه مثل تو بزنم زیر حرفم.

مکبث: ولی اگر شکست بخوریم چی؟

بانو مکبث: از تمام شجاعتت استفاده کن و شکست نمی‌خوریم. دونکان بعد از سفر روز طولانی خسته میشه. به محض اینکه به خواب بره من به خدمتکارانش شراب میدم. اونها هم میخوابن و چیزی به خاطر نمیارن. اون موقع چقدر آسون میشه کاری که اونها بابتش سرزنش میشن رو انجام بدیم!

مکبث: همه‌ی بچه‌های آینده‌ات باید پسر باشن! چیزی از زن در سرشت تو وجود نداره. من از خنجر خدمتکارها استفاده می‌کنم. هر دو مردِ در خواب رو با خون می‌پوشونم. در اینکه کی پادشاه رو کشت هیچ شکی نخواهد بود.

بانو مکبث: وقتی همه فریادهای غم و اندوه ما رو شنیدن، کی جرأت میکنه ما رو سرزنش کنه؟

مکبث: تصمیمم رو گرفتم. هر بخش از من آماده‌ی انجام کار وحشتناکه. صورت‌هایی با لبخند دروغین چیزی هست که باید نشون بدیم. برای پنهان کردن نقشه‌ی شروری که قلب‌های هر دوی ما میدونه.