سرفصل های مهم
گرسنگی بزرگ
توضیح مختصر
تلاش برای ایرلندِ آزاد.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح ساده
دانلود اپلیکیشن «زیبوک»
فایل صوتی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمهی فصل
فصل ششم
گرسنگی بزرگ
در سال ۱۷۹۵ و ۱۷۹۸ ایرلندیها با کمک کشتیها و سربازان فرانسه با بریتانیا جنگیدن. ولی بریتانیا پیروز شد و ایرلندیهای زیادی - بیشتر کاتولیکها - کشته شدن. سه سال بعد، در سال ۱۸۰۱، مصوبههای اتحاد، ایرلند و بریتانیا رو یک کشور با یک پارلمان در لندن اعلام کرد. تا صد سال بعد از اون، ایرلندیهای کاتولیک (به نام ملیگراها) میخواستن مصوبههای اتحاد رو تغییر بدن و پروتستانها (به نام اتحادگراها) میخواستن حفظش کنن.
در این دوران، در غرب ایرلند، کاتولیکهای فقیر زیادی در مزارع خیلی کوچیک زندگی میکردن پول خیلی کمی داشتن و اغلب برای خوردن فقط سیبزمینی داشتن. زمینِ نامرغوب و سنگی برای چیزهای زیادی خوب نبود، ولی برای سیبزمینی خوب بود. ولی در سالهای دههی ۱۸۴۰ چیزی موجب خراب شدن سیبزمینیها شد. روزی خوب بودن و بعد از اون یکمرتبه سیاه و خراب شدن. کشاورزان فقیر ایرلندی و خانوادشون چیزی برای خوردن نداشتن. هزاران نفر از اونها مردن و بیشترشون با کشتی رفتن آمریکا تا زندگی جدید و بهتری پیدا کنن.
بعضی از پروتستانهای ثروتمند وقتی کشاورزان فقیر شروع به رفتن کردن، خوشحال شدن. میخواستن در زمینهای اونها گاو نگه دارن بنابراین از کشتیها خواستن مردم فقیر رو از ایرلند به آمریکا ببرن. ولی صدها نفر در کشتیها هم مردن.
وقتی ایرلندیها به آمریکا رسیدن، در شهرهای بزرگی مثل نیویورک زندگی کردن. هر ساله، در روز سنت پاتریک، هزاران آمریکایی در خیابانهای نیویورک راهپیمایی میکنن و به خاطر میارن چطور ایرلندیها به علت نبود غذا مردن. این بزرگترین راهپیمایی روز سنت پاتریک در دنیاست، چون ایرلندیهای زیادی در آمریکا زندگی میکنن.
وقتی ایرلندی های فقیر مردن، زبان ایرلندی هم تقریباً با اونها مُرد. بیشتر کشیشهای کاتولیک به زبان انگلیسی صحبت کردن و دولتمردان به معلمان ایرلندی گفتن در مدارس از زبان انگلیسی استفاده کنن. فقط مردم فقیر ایرلندی صحبت میکردن. معلمان و کشیشها گفتن: “ایرلندی مهم نیست.” فکر میکردن صحبت کردن به زبان انگلیسی خیلی مدرنتر هست.
ولی عدهای فکر میکردن این اشتباهه. در سال ۱۸۹۳ گروهی از نویسندگان ایرلندی سعی کردن به زبان ایرلندی کمک کنن. گفتن: “زبان ایرلندی زبان مردم ایرلنده. کشورهای زیادی زبان، بازی و موسیقی و داستانهای متعلق به خودشون رو دارن. باید ما هم این چیزها رو داشته باشیم.”
مردم زیادی با اونها موافقت کردن. این مردم اسم خودشون رو سین فین گذاشتن که به زبان ایرلندی میشه “ما خودمون”. اوایل مردم در سین فین فقط به زبان، موسیقی و بازیهای ایرلندی توجه نشون میدادن و علاقهمند بودن. ولی بعدها شروع به فکر به چیزهای دیگه هم کردن.
گفتن: “ما نمیخوایم متعلق به بریتانیا باشیم. میخوایم ایرلند یک کشور آزاد باشه.”
متن انگلیسی فصل
CHAPTER SIX
The Great Hunger
In 1795 and 1798 the Irish, with the help of French ships and soldiers, fought the British. But the British won, and many Irishmen - mostly Catholics - were killed. Three years later, in 1801, the Act of Union made Ireland and Britain one country, with one Parliament, in London. For a hundred years after this, Catholic Irishmen (called Nationalists) wanted to change the Act of Union, and Protestants (called Unionists) wanted to keep it.
At this time, in the west of Ireland, many poor Catholics lived on very small farms. They had very little money, and often they had only potatoes to eat. The poor, stony land was not good for many things, but it was good for potatoes. But in the 1840s something killed the potatoes. One day they were fine, and then suddenly they were black and dead. The poor Irish farmers and their families had nothing to eat. Thousands of them died, and many more went on ships to America, to find a new and better life.
Some rich Protestants were happy when the poor farmers started to leave. They wanted to keep cows on their land, so they asked the ships to take the poor people away from Ireland to America. But hundreds of people died on the ships too.
When the Irish people came to America, they lived in big cities, like New York. Every year on St Patrick’s Day thousands of Americans march through New York, and remember how Irish people died, because there was no food. It is the biggest St Patrick’s Day parade in the world, because so many Irish people live in America.
When these poor Irish people died, the Irish language nearly died with them. Most Catholic churchmen spoke English, and the government told Irish teachers to use English in school. Only poor people spoke Irish. ‘Irish is not important,’ the teachers and churchmen said. They thought that speaking English was more modern.
But some people thought that this was wrong. In 1893 a group of Irish writers tried to help the Irish language. ‘Irish is the language of the Irish people,’ they said. ‘Many countries have a language, games, music, and stories that belong to them. We must have those things too.’
A lot of people agreed with them. These people called themselves Sinn Fein, which is Irish for ‘We Ourselves.’ At first, the people in Sinn Fein were only interested in Irish language, music, and games. But later, they began to think about other things too.
‘We don’t want to belong to Britain,’ they said. ‘We want Ireland to be a free country.’