سرفصل های مهم
ایرلند شمالی
توضیح مختصر
پیمان جمعهی نیک.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح ساده
دانلود اپلیکیشن «زیبوک»
فایل صوتی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمهی فصل
فصل هشتم
ایرلند شمالی
در سال ۱۹۲۱ حدود ۶۰ درصد از مردم ایرلند شمالی پروتستان بودن و حدود ۴۰ درصد کاتولیک بودن. امروزه اين رقمها حدود ۵۳ درصد و ۴۰ درصد هست. بیشتر پروتستانها میخوان بریتانیایی باشن و بیشتر کاتولیکها میخوان ایرلندی باشن. صدها نفر به خاطر این موضوع مردن.
از سال ۱۹۲۱ تا سال ۱۹۷۱ ایرلند شمالی پارلمانی در استورمونت داشت. همیشه تعداد پروتستانها از کاتولیکها بیشتر بود بنابراین پروتستانها میتونستن هر کاری که میخوان رو انجام بدن. بیشتر شغلهای خوب و بهترین خونهها هم متعلق به پروتستانها بود. بیشتر پلیسها هم پروتستان بودن و از IRA میترسیدن. در عین حال بیشتر کاتولیکها هم از پلیس میترسیدن. گاهی IRA سعی میکرد پلیس رو بکشه و پلیس هم در عوض کاتولیکها رو میزد. این یک چرخهی بدون انتها بود.
در سال ۱۹۶۸ کاتولیکها شروع به خواستن زندگی بهتری کردن. در خیابانهای بلفاست و دِری راهپیمایی کردن و خواستار شغلها و خونههای بهتری شدن. ولی پلیس پروتستان و مردان اورنج به راهپیماهای کاتولیک حمله کردن. راهپیماهای زیادی به شدت زخمی شدن و همگی عصبانی و خشمگین شدن و ترسیده بودن.
در سال ۱۹۶۹ سربازان بریتانیایی به ایرلند شمالی اومدن تا جلوی جنگ رو بگیرن کاتولیکهای زیادی اول از دیدن اونها خوشحال شدن. ولی بعد IRA شروع به کشتن سربازان و پلیسها کرد و به این ترتیب سربازان بریتانیایی و پلیسها سعی کردن IRA رو پیدا کنن و اونها رو زندانی کنن. گاهی آدمهای اشتباه رو به زندان میانداختن و به این ترتیب کاتولیکها دیگه سربازان بریتانیایی رو دوست نداشتن.
در طول سی سال بعد، اتفاقات وحشتناک بسیاری رخ داد. در یکشنبه خونین، سیم ژانویه ۱۹۷۲، سربازان بریتانیایی ۱۴ نفر از راهپیمایان کاتولیک رو در دِری کشتن. سربازان گفتن: “راهپیمایان تفنگ داشتن.” ولی هیچ کس هیچ تفنگی پیدا نکرد. در جمعهی خونین، ۲۱ جولای ۱۹۷۲، IRA بیست و دو بمب در بلفاست به کار گذاشت، همه همزمان. ۹ نفر مردن و ۱۳۰ نفر زخمی شدن: پروتستان و کاتولیک، بریتانیایی و ایرلندی. بعضی از اونها دست و پاشون رو از دست دادن.
IRA بمبها رو در میخونهها، خیابانها و مغازهها به کار گذاشته بود. سربازان و پلیس رو کشتن، ولی هزاران نفر مردم عادی رو هم کشتن. پروتستانها در انجمن دفاع آلستر - UDA - هزاران نفر از کاتولیکهای عادی رو کشتن. نام این مبارزان پروتستان وفاداران هست.
تا سال ۱۹۷۲ صدها نفر از مردان IRA و UDA در زندان بودن. اول مثل سربازانی که در طول یک جنگ به زندان میافتادن، زندانیان سیاسی بودن. میتونستن لباسهای معمولی بپوشن و کار زندان انجام نمیدادن. بعد مارگارت تاچر، نخست وزیر بریتانیا، تصمیم گرفت جلوی این رو بگیره. گفت: “این مردها مجرم هستن بنابراین باید مثل زندانیهای دیگه باشن.”
به همین دلیل بعضی زندانیان در سال ۱۹۸۰ تصمیم گرفتن غذا نخورن. آب میخوردن، ولی غذا نه. روز پس از روز لاغرتر و لاغرتر شدن. بعد از ۶۶ روز اولین مَرد، بابی سندز، مُرد. بعد یکی دیگه مُرد، و یکی دیگه. ده مَرد در زندان مردن، چون میخواستن زندانی سیاسی باشن. بیشتر مردم بریتانیا فکر میکردن خانم تاچر حق داره ولی کاتولیکهای ایرلندی زیادی موافق این موضوع نبودن. تعداد بیشتر و بیشتری از اونها شروع به رای دادن به فین سین کردن.
در بخشهای زیادی از ایرلند شمالی نقاشیهای ملیگرایانه و وفادارانه روی دیوارهای خونهها نقش شد. وفاداران معمولاً دست قرمز آلستر یا پادشاه ویلیام از اورنج و نبرد بوینه رو کشیدن. ملیگراها نقاشیهای سلتی و تصاویر بابی سندز رو کشیدن. هر دوی اونها اغلب مردان مسلح رو به تصویر کشیدن.
در سال ۱۹۹۸ دولتمردانی بریتانیایی و ایرلندی با سین فین و متحدان آلستر ملاقات کردن. میخواستن جنگ رو در ایرلند شمالی به پایان برسونن. با هم پیمان جمعه نیک رو بستن. این توافقنامه میگفت کاتولیکها و پروتستانها باید در دولت ایرلند شمالی با هم کار کنن.
امروزه هنوز هم کاتولیکها و پروتستانها در مورد چیزهای زیادی در ایرلند شمالی با هم توافق ندارن. ولی بعد از سی سال جنگ مردم شروع به صحبت با همدیگه کردن. و بیشتر مردم از این موضوع خوشحال هستن.
متن انگلیسی فصل
CHAPTER EIGHT
Northern Ireland
In 1921, about 60 percent of the people of Northern Ireland were Protestant, and about 40 percent were Catholic. Today the numbers are about 53 percent and 40 percent. Most of the Protestants want to be British, and most of the Catholics want to be Irish. Hundreds of people have died because of this.
From 1921 to 1971 Northern Ireland had a Parliament at Stormont. There were always more Protestants than Catholics, so the Protestants could do what they wanted. Protestants had most of the best jobs and the best houses. Most of the police were Protestant too, and they were afraid of the IRA. At the same time, many Catholics were afraid of the police. Sometimes the IRA tried to kill the police, and the police hit back at the Catholics. It was a circle without an end.
In 1968 Catholics started to ask for a better life. They marched through the streets of Belfast and Derry, asking for better jobs and houses. But the Protestant police and Orangemen attacked the Catholic marchers. Many marchers were badly hurt, and all of them were angry and afraid.
In 1969 British soldiers came to Northern Ireland to try to stop the fighting, and at first many Catholics were happy to see them. But then the IRA started to kill soldiers and policemen, and so the British soldiers and police tried to find the IRA and put them in prison. Sometimes they put the wrong people in prison, and so the Catholics didn’t like the British soldiers.
Over the next thirty years, many terrible things happened. On ‘Bloody Sunday’ - 30 January 1972 - British soldiers killed 14 Catholic marchers in Derry. ‘The marchers had guns,’ the soldiers said. But nobody found any guns. On ‘Bloody Friday’ - 21 July 1972 - the IRA put 22 bombs in Belfast, all at the same time. 9 people died and 130 people were hurt, Protestant and Catholic, British and Irish. Some of them lost arms and legs.
The IRA put bombs in pubs and streets and shops. They killed soldiers and policemen, but they also killed thousands of ordinary people. Protestants in the Ulster Defence Association - the UDA - killed thousands of ordinary Catholics too. These Protestant fighters are called Loyalists.
By 1979 there were hundreds of IRA and UDA men in prison. At first they were political prisoners, like soldiers in prison during a war. They could wear ordinary clothes, and they did not do prison work. Then Margaret Thatcher, the British Prime Minister, decided that this must stop. ‘These men are criminals,’ she said, ‘so they must be the same as other prisoners.’
Because of this some prisoners decided in 1980 to stop eating. They drank water but they did not eat. Day after day, they got thinner and thinner. After 66 days, the first man, Bobby Sands, died. Then another man died, and another. Ten men died in prison, because they wanted to be political prisoners. Most British people thought Mrs Thatcher was right, but a lot of Irish Catholics didn’t agree. More and more of them started to vote for Sinn Fein.
In many parts of Northern Ireland there are Nationalist or Loyalist paintings on the walls of houses. The Loyalists usually show the Red Hand of Ulster, or King William of Orange and the Battle of the Boyne. The Nationalists show Celtic pictures, and pictures of Bobby Sands. Both of them often show men with guns.
In 1998, the British and Irish governments met with Sinn Fein and the Ulster Unionists. They wanted to end the fighting in Northern Ireland. Together, they made the Good Friday Agreement. This Agreement said that Catholics and Protestants must work together in the government of Northern Ireland.
Today, Catholics and Protestants still do not agree about many things in Northern Ireland. But after thirty years of fighting, people are starting to talk to each other. And most people are happy about that.