صحبت با جورج

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

فصل سه

“صحبت با جورج “

کار را ساعت هشت صبح روز بعد به پایان رساندم و به سمت سوپر مارکت حرکت کردم. من مقداری میوه می خواستم. من همیشه می خواستم که بعد از کارم در مرکز پناهندگی چیزهای خوب بخورم.

در محل کار همه چیز خاکستری بود. اما در بیرون ، این همه رنگ بود. فکر کردم در محل کار ، تنها چیز زیبا چهره ی مرد قد بلند بود.

من میوه خریدم و به سمت خانه حرکت کردم. بعضی اوقات ، وقتی من از محل کار به خانه می رفتم ، تام هنوز از من عصبانی بود. اما امروز او آنجا نبود. او در سر کار بود. از داشتن خانه از خودم خوشحال بودم.

من به تمام وسایلم نگاه کردم. به لباس و کفشهای موجود در اتاق خواب نگاه کردم؛ تلویزیون گران قیمت بزرگ در اتاق نشیمن ساعت زیبایم. نانسی ریچاردسون در مورد تمام وسایل من چه می گفت؟ پناهجویان چیزهای زیادی نداشتند. آیا به این همه چیز احتیاج داشتم؟ من دیگه هیچی نمی دونستم.

من موسیقی مورد علاقه ام را داخل دستگاه پخش سی دی قرار دادم. من می توانم چهره مرد قدبلند را ببینم که به من نگاه می کند. او لبخند نمی زد. شایدفکر می کردم او از من خوشش نمی آید

.همین باعث ناراحتیم شد. من نمی دانم

چرا من چیزی در مورد او نمی دانستم. اما من می خواستم که او مرا دوست داشته باشد.

من سرکار بودم، کنار بیسکویت ها و قهوه ایستاده بودم وقتی که من دوباره مرد قدبلند را دیدم. او آمد وگذشت و قلب من پرید. دستش را داخل جعبه بیسکویت گذاشت.

او گفت: “نگاه کن.” سه بیسکویت وجود دارد. توچی کار می خوای بکنی؟’ صورتش سخت بود.

گفتم: “اینجا قوانینی وجود دارد.” “همه ما باید از آنها پیروی کنیم.”

“خب، تصمیم داری چه کاری انجام بدهی؟”دوباره گفت:

گفتم: “هیچ چیز”. “تو می دانی همه نگهبانان بر سر مردم فریاد نمی زنند.”

او به من نگاه کرد. او گفت: “آن پسر كوچولو،

حمید.” او دیده که مردم پدر و برادرش را کشتند. آنها همچنین سعی کردند او را هم بکشند.

من نمیتوانستم صحبت بکنم.

او با مادرش از کشور خارج شد و آنها به مدت دو هفته برای رسیدن به اینجا سفر کردند. وقتی بیسکویت ها را به پسرک دادم ، من میخواستم حالش بهتر شود. اما او چگونه فقط با بیسکویت می تواند احساس بهتری داشته باشد؟

بیشتر اوقات ، من زیاد فکر نمی کردم درباره ی اینکه چرا مردم کشورهای خود را ترک می کنند. اما این مرد باعث شد من فکر کنم و این کارم را سخت کرد.

من گفتم: “حمید و مادرش در اینجا کمک خواهند شد”

“وکلای دادگستری داستان آنها را خواهند شنید و به آنها کمک می کنند.”

او گفت: “امیدوارم چنین باشد.”

من نمی توانستم جلوی صورتش را ببینم. چهره ای بود که همه احساسات را به یکباره نشان داد. عصبانی ، غمگین و مهربان بود ، همه در همان زمان. می خواستم درباره این مرد اطلاعات بیشتری داشته باشم.

من آهسته گفتم:”و تو.” “چرا تو اینجایی؟”

او یک دقیقه صحبت نکرد. او فقط با دقت به من نگاه کرد.

سپس او گفت : “چرا تو، خودت اینجا هستی؟”

من دور را نگاه کردم. من از چگونگی احساسم می ترسیدم. گفتم: “من فقط کار خودم را انجام می دهم.” من به او نگاه کردم. “نام من نانسی است. مال شما چیست؟”

او گفت: “من جورج هستم. و وقتی او آن لبخند زیبا را زد ، قلبم دوباره پرید.

او پرسید: “و آیا شما با تمام قوانین اینجا موافق هستید؟”

پاسخ دادم: “نه”. ‘نه

با همه ی آنها.’

“پس چرا تو اینجا کار می کنی؟”

من نمی دانستم چه بگویم. من این کار را می کردم زیرا دوست داشتم درآمد داشته باشم.

پاسخ دادم: “من می خواستم نویسنده شوم ، اما زود مدرسه را ترک کردم.”

جورج گفت: “اگر تو واقعاً بخواهی می توانی هر کاری انجام بدهی.”

گفتم: “شاید”. با هم صحبت کردیم

جورج باعث می شد من در مورد مسائل فکر کنم. نوشتن چیزی بود که من همیشه دوستش داشتم. شاید بتوانم بنویسم. تام تنها کسی بود که گفت من نمی توانم.

من درحال تغییر بودم و این چیزی نبود که تام یا من بتوانیم درباره ی آن انجام دهیم.