سرفصل های مهم
خطرات
توضیح مختصر
مخاطرات کوه اورست.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح سخت
دانلود اپلیکیشن «زیبوک»
فایل صوتی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمهی فصل
فصل دوم
خطرات
کوهنوردان زیاد پیش جسد نمیمونن، برای اینکه کوه اورست یکی از خطرناکترین مکانهای دنیاست. چیزهای زیادی زنده موندن رو اونجا سخت میکنه. مهمترینشون ارتفاع هست.
قلهی اورست ۸۸۵۰ متر بالاتر از سطح دریاست. همونطور که از کوه بالا میری، هوا رقیقتر میشه - اکسیژن خیلی خیلی کم میشه. بیشتر آدمها کمتر از ۹۰۰ متر بالاتر از سطح دریا زندگی میکنن، جایی که هوا پر از اکسیژنه. بالای ۲۰۰۰ متر هوا رقیقه، و نفس کشیدن برای آدمها سخته.
در ۴۰۰۰ متر باز هم سخته، و در ۵۰۰۰ متر حال بیشتر آدمها خراب میشه. سردرد میگیرن، احساس خستگی میکنن و تمام مدت به تندی نفس میکشن، مثل کسی که راهی طولانی دویده.
در سال ۱۹۲۱ وقتی مالوری اولین بار به اورست رفت، هیچ کس از کوهی بلندتر از ۷۵۰۰ متر بالا نرفته بود و آدمهای زیادی فکر نمیکردن ممکن باشه. میگفتن: “اگه کوهنوردان اکسیژن کافی نداشته باشن، خسته میشن و نمیتونن بالا برن. و نمیتونن خوب هم فکر کنن. بنابراین اشتباهات احمقانهای انجام میدن- یادشون میره غذا بخورن، چیزی بنوشن، یا با آدمهایی حرف میزنن که اصلاً اونجا نیستن. شاید بمیرن.”
ولی احتیاج به اکسیژن تنها مشکل در اورست نیست. هوا هم هست. تقریباً هر هفته باد 100 یا حتی تا 200 کیلومتر در ساعت میوزه. راه رفتن یا حتی ایستادن در این بادها سخته.
باد میتونه کوهنوردان رو از لبهی کوه هزاران متر بندازه پایین به درههایی که پایین هستن. کوهنوردان گاهی روزها در چادرهاشون میشینن و به خاطر صدا نمیتونن بخوابن و از اینکه باد چادرهاشون رو ببره میترسن.
و بعد سرما هم هست. دمای اورست اغلب به ۲۰- درجه میرسه ولی باد باعث میشه سردتر حس بشه.
ولی قبل از اینکه کسی بتونه از اورست بالا بره، باید برسه اونجا. تبت در چین به شمال اورسته و نپال به جنوبه و تا سال ۱۹۵۰ نپال اجازه نمیداد هیچ کوهنورد خارجی وارد کشور اونها بشه. بنابراین اولین کوهنوردان مثل مالوری و اروین مجبور بودن از شمال و از طریق تبت به اورست برسن. و این هم به هیچ وجه آسون نبود.
متن انگلیسی فصل
Chapter two
Dangers
The climbers do not stay long with the body, because Mount Everest is one of the most dangerous places in the world. There are many things that make it difficult to stay alive here. The most important of these is the height.
The top of Everest is 8,850 metres above sea level. As you climb up the mountain, the air becomes thinner - it has less and less oxygen. Most people live less than 900 metres above sea level, where the air is full of oxygen. Above 2,000 metres the air is thinner, and people find it harder to breathe.
At 4,000 metres it is harder still, and at 5,000 metres most people begin to feel ill. They get headaches, feel tired, and breathe quickly all the time, like someone who has run a long way.
In 1921, when Mallory first went to Everest, no one had climbed a mountain higher than 7,500 metres, and many people did not think it was possible. ‘If climbers don’t have enough oxygen, they’ll be too tired to climb,’ they said. And they won’t be able to think clearly, either. So they will make stupid mistakes - forget to eat and drink, or talk to people who are not there. Perhaps they’ll die.’
But the need for oxygen is not the only problem on Everest. There is also the weather. Almost every week there are winds of 100 or even 200 kph (kilometres per hour). It is difficult to walk or even stand up in these winds.
The wind can blow climbers off the edge of the mountain, thousands of metres to the valley below. Climbers sometimes sit in their tents for days, unable to sleep because of the noise, and afraid that the wind will blow their tents away.
And then there is the cold. Temperatures on Everest often fall below -20 degrees, but the wind makes that feel much colder.
But before anyone can climb Everest they have to get there. Tibet in China is to the north of Everest, and Nepal is to the south, and until 1950, Nepal refused to let any foreign climbers enter their country. So the earliest climbers, like Mallory and Irvine, had to get to Everest from the north, through Tibet. And that was not easy at all.